None

Stiltetijd: “Af en toe merk ik dat de stilte bij me blijft”

Irna van der Wekke over dagelijkse stiltetijd van Pasen tot Pinksteren

Wat doet regelmatige stilte met je? De protestantse kerk Lux Mundi in Lexmond organiseert tussen Pasen en Pinksteren iedere ochtend stiltetijd om dat te ervaren. Een kort moment om de dag bezinnend te beginnen en je samen met anderen te richten op een tekst, een lied en de stilte zelf. Irna van der Wekke doet mee met de stiltemomenten en deelt haar ervaringen op Theologie.nl. Hoe beleeft zij deze meditatieve oefeningen?

Opnieuw oefenen

Zeven weken stiltetijd is best lang. We zijn nu ruim over de helft en ik ben – hoewel nog steeds fan – inmiddels toch ook aan het aftellen. Stel dat het voor onbepaalde tijd door zou gaan, dan zou ik waarschijnlijk wat gas terugnemen. Elke dag is toch wel veel.

Ik heb het nu ook drukker dan de eerste weken en moet me er meer toe zetten om even echt stil te zijn. M’n adem zit hoger, m’n hoofd voelt voller, en tijdens de stilte zit ik soms lijstjes te maken of m’n werk op een rijtje te zetten. Gelukkig heb ik ook momenten van gerichte aandacht, maar ik word er gedurende deze weken dus niet beter in. Zoals de weekboodschappen bij ons thuis nooit echt van de grond zijn gekomen, zo kan ik ook geen voorraadje rust en stilte aanleggen. Ik moet me er elke keer opnieuw in oefenen, begin weer bij nul.

Zoals de weekboodschappen bij ons thuis nooit echt van de grond zijn gekomen, zo kan ik ook geen voorraadje rust en stilte aanleggen

Af en toe merk ik dat de stilte bij me blijft en me gedurende de dag zachter en opener houdt. Dat zorgt voor een prettig soort lichtheid, of er een laagje is afgepeld. Maar ook de journaalbeelden komen extra hard binnen.

Terug in de kerk

Waarom doen we mee en wat brengt het ons? Ik heb het erover met Truusje. Als er een aanwezigheidsklassement was, stonden wij samen bovenaan. Een enkele keer meldden we ons zelfs bij elkaar af; Truusje bijvoorbeeld voor het zaterdagse dippen in de Lek – evenveel minuten als de temperatuur van het water – ik voor een koorrepetitie of een congres.

Truusje is geen lid van de kerk maar volgt die wel op afstand, vertelt ze: ‘Toen ik de aankondiging van stiltetijd zag, leek dat me een leuke manier om eens een paar keer in de kerk te zitten en te ervaren hoe dat is. Het is de kerk waarin ik ben opgegroeid en waaruit ik ben weggegaan. In mijn jeugd wist iedereen de dingen vrij zeker: goed was goed en fout was fout.’

Aan de rand

Inmiddels gepensioneerd woont ze alweer een aantal jaren in Lexmond. Ze is prettig verrast door hoe de kerk veranderd is: ‘Ik zie dat de kerk inclusiever geworden is. Ik vind het interessant wanneer de kerk een voortrekkersrol vervult, of voor mijn part een volgende rol. Voor mij is het belangrijk dat de kerk een standpunt inneemt, bijvoorbeeld door een regenboogvlag te hijsen of zich in te zetten voor vluchtelingen.

Voor mij is het belangrijk dat de kerk een standpunt inneemt

Het klopt voor mij nog steeds dat ik geen lid ben van deze kerk, maar ik zie wel – vanuit een comfortabele positie aan de rand – dat er veel dingen gebeuren die anders zijn dan vroeger en waarbij ik me thuis zou kunnen voelen. Tijdens de stiltes heb ik over dit soort dingen nagedacht, soms naar aanleiding van wat er gelezen werd, soms door dingen in mezelf of door een opmerking van iemand vooraf. Toen er bijvoorbeeld een keer nogal wat mensen van één familie waren, maakte een ander het grapje zich wat buitengesloten te voelen. Daar dacht ik vervolgens in de stilte verder over na: heeft niet iedereen wel een reden om zich ergens buitengesloten te voelen – de een hier, de ander daar? Dat is onvermijdelijk, je voelt je nu eenmaal niet overal thuis.’

We gaan de laatste week in. Ik ben benieuwd of de stiltetijd een vervolg krijgt. Na de zomerperiode bijvoorbeeld, of tijdens advent. Dan ben ik er graag weer bij.