None

Stiltetijd: “Gelukkig eindigen we altijd met een lied”

Irna van der Wekke over dagelijkse stiltetijd van Pasen tot Pinksteren

Wat doet regelmatige stilte met je? De protestantse kerk Lux Mundi in Lexmond organiseert tussen Pasen en Pinksteren iedere ochtend stiltetijd om dat te ervaren. Een kort moment om de dag bezinnend te beginnen en je samen met anderen te richten op een tekst, een lied en de stilte zelf. Irna van der Wekke doet mee met de stiltemomenten en deelt haar ervaringen op Theologie.nl. Hoe beleeft zij deze meditatieve oefeningen?

Dankbaar en breed

Op maandagochtend in de tweede week stiltetijd fiets ik naar de kerk met nog flarden in mijn hoofd van de Utrechtse Evensong van de dag ervoor. Beloken Pasen – veel halleluja’s. Nu treedt bij al te overtuigde liedteksten al snel mijn innerlijke rem in werking; ik zing makkelijker kyrie’s dan gloria’s. Maar de tip van de dirigent werkt goed, om de uitbundige paasliederen niet zozeer triomfantelijk en op je allerhardst te zingen, maar vooral ‘dankbaar en breed’.

We zijn met z’n zessen; vertrouwde gezichten. Het openingsgebed ken ik inmiddels uit mijn hoofd: ‘Deze ochtend worden wij wakker / en wij zullen opstaan / want Christus is opgestaan / en wij leven in zijn licht.’

Mijn concentratie is wisselend. Ik doe meer mijn best dan de eerste dagen om me ergens op te richten en dat mee te nemen in de stilte – een fragment uit de lezing, een gebed, iemand in mijn gedachten. Toch gebeurt het soms ook dat ik wegdroom en na de stilte niet goed kan terughalen waar ik met mijn gedachten was. Gelukkig eindigen we altijd met een lied en kan ik daar verder de dag mee in.

Gelukkig eindigen we altijd met een lied en kan ik daar verder de dag mee in

Gedachten die verschijnen

Tijdens een van de stiltes later in de week komen me woorden te binnen uit een cursus over christelijke spiritualiteit van jaren geleden. We begonnen die avonden met een geleide meditatie, waarin het op een gegeven moment ging over ‘gedachten die verschijnen en verdwijnen’. De precieze bewoordingen weet ik niet meer, maar de strekking was dat je er niet van in paniek hoeft te raken: ‘Druk ze niet weg, maar ga er ook niet in mee.’

Samen stil

Eén ochtend ben ik samen met Gea, een van de vijf organisatoren. Even schiet een beeld door mijn hoofd uit de tv-serie Call the midwife, met de zusters van Nonnatus House, zingend in hun kapel. Een grappige associatie, maar als Gea en ik om beurten een regel van het openingsgebed uitspreken, raak ik onverwachts ontroerd als ik in m’n eentje de laatste regel voor m’n rekening neem: ‘en wij leven in zijn licht’. Wat raakt me zo? Zijn het onze twee stemmen in de verder stille kerk? Of misschien de grote woorden, waar ik me toch graag aan optrek?

Later vraag ik Gea wat ze had gedaan als ik niet gekomen was. Zou ze het op dezelfde manier hebben gedaan? Ze denkt van wel, alleen had ze misschien naar een lied geluisterd in plaats van zelf te zingen. Maar ze houdt ervan om in haar eentje in de kerk te zijn, vertelt ze:

‘Toen ik een paar jaar geleden in de kerkenraad zat, hebben we een tijdje op doordeweekse winteravonden de kerk opengesteld zodat mensen konden binnenlopen voor een moment van verstilling en bezinning en als ze wilden een kaars aansteken. Maar daar kwam niemand op af. Ik heb toen een paar keer alleen in de kerk gezeten, dat staat me nog zo bij. Het was donker, en dan heb je nog meer die mystiek. Ik vond het zo lekker om daar even helemaal alleen te zitten, met de paaskaars als ijkpunt waaraan je je eigen licht kan ontsteken.’

De tijd na Pasen

Ook Gea is blij met deze weken stiltetijd en zeker in deze periode: ‘In de veertigdagentijd word je als het ware helemaal gespamd en kun je van alles horen en lezen over zingeving en bezinning. Dan krijg je Pasen – Jezus is opgestaan – en dan zijn we klaar. Natuurlijk heb je daarna weer Hemelvaart en Pinksteren, maar daaraan besteden we toch veel minder aandacht dan aan Pasen.’