De Klaagliederen zijn een vorm van rouwverwerking. Ze geven stem aan de gevoelens die opkomen bij de confrontatie met een groot verlies. In de week voor Pasen kunnen ze helpen om volop mee te doen in het liturgische spel dat ons betrekt bij het lijden en sterven van Jezus. We delen de verwarde gevoelens van ontzetting, schuldgevoel, boosheid en hoop. Net als in de passiemuziek bieden ze een combinatie van lelijk geweld en schoonheid. Er wordt vorm gegeven aan iets wat niet goed in woorden is te vatten.

‘Maar vernietigen zal Ik het niet.’ Deze woorden zijn het enige lichtpuntje in het tekstgedeelte van vandaag. Ze slaan op het land of op de aarde. De Statenvertaling geeft ze tussen haken weer: ‘(doch Ik zal geen voleinding maken)’ (4,27; vgl. 5,10.18). Jeremia verkondigt de net-niet-totale ondergang. Dat roept bij ons meteen de vraag op: is er redding mogelijk uit dit Armageddon? Geen vreemde vraag op Palmzondag, als we Hosanna roepen: ‘Red toch!’

Voor de christengemeenschap rond Marcus is het duidelijk: Jezus als de Gezalfde van God (1,1) verkondigt de nabijheid van het Rijk Gods (1,14). Dit kan gemakkelijk verkeerd begrepen worden door een volk dat verdrukt wordt door de Romeinen, en hoopt dat er van Godswege bevrijding zal komen. Marcus beschrijft Jezus niet als een aardse koning die met geweld de strijd tegen de Romeinen zal aangaan. Hij ziet Jezus als de Mensenzoon, een lijdende dienaar, die als nederige koning Jeruzalem binnenkomt op een veulen, en zich laat zalven voor zijn begrafenis.

Het woord ‘gezalfde’ (Gr.: christos, Hebr.: masjiach) wordt niet genoemd in het verhaal van de intocht in Jeruzalem. Toch wijst alles erop, dat hier de gezalfde van Israël de stad Jeruzalem binnenkomt. Jezus zit niet hoog te paard, maar op een ezel en een ezelsjong. Zo wordt de profetie van de profeet Zacharia (9,9-10) vervuld. Die profetie roept herinneringen op aan Salomo, de eerste gezalfde zoon van David (1 Kon. 1,33.38.44), maar ook aan Absalom, die juist wel met wagens en paarden de stad binnenkwam (2 Sam. 15,1).