‘Steeds houd ik de Heer voor ogen… U levert mij niet over aan het dodenrijk… U wijst mij de weg naar het leven: voor altijd een lieflijke plek aan uw zijde.’ De slotverzen van Psalm 16 ademen een sfeer van vastberaden doelgerichtheid, een sfeer die is terug te vinden in alle drie de lezingen van vandaag.

In de evangelielezing worden twee vrouwen, ‘dochters’ (Gr.: thugatèr, 5,34-35) door Jezus ‘gered’ (Gr.: sooidzoo, 5,23.28.34). In beide gevallen is er geen sprake van passieve handoplegging. Ook in de Jesajalezing komen vrouwen voor; zij vragen: ‘Neem de schande van ons weg’ (4,1 – NBV21). Er blijkt een mooie toekomst te gloren ‘wanneer de Heer het vuil van Sions vrouwen heeft weggewassen en het bloed van Jeruzalem heeft afgespoeld’ (3,4 – NBV21).

Leven in navolging van Christus is niet altijd makkelijk. De eerste Christusaanhangers hadden te maken met vervolgingen, net als de Joden door de eeuwen heen. Ook nu kan het belijden van je christelijk geloof op veel plaatsen in de wereld je het leven kosten. Deze zondag hebben we in de lezingen te maken met de realiteit van strijd (Mat. 10,34-42), met het voorlopig aanvaarden van ballingschap (Jer. 29,1.4-14), maar ook met hoop (Rom. 6,3-11). Het gebruik van het woord ‘vrede’ (Gr.: eirènè) in de evangeliën wordt nader uitgediept.

Tijdens zijn audiëntie van 11 augustus 2021 sprak paus Franciscus over de Tora. Teruggrijpend op Paulus stelde hij dat de wet (Tora) geen leven gaf. Ze was niet de vervulling van de belofte, aangezien ze niet in staat was haar te vervullen… Zij die leven zochten, moesten naar Christus kijken en de belofte die in Hem vervuld was.