Wat de toekomst brengen moge…

Op een vrije avond viel ik middenin een documentaire. Het ging over de kerk op een dorp. De kerk als gebouw staat fier in het midden. Maar het gebouw staat leeg. De kerkelijke gemeente bestaat niet meer. De dorpsbewoners maken zich nu samen sterk voor het behoud van het gebouw als een culturele ontmoetingsplek voor de dorpsgemeenschap om verhalen te delen. Men vindt het ook een mooie locatie om te trouwen, om te rouwen, om te…… tja, al die dingen waar het gebouw eeuwenlang voor gebruikt is. Alleen het Verhaal van God en mens kwam in de hele documentaire niet, of als zijnde gedateerd ter sprake.

Al kijkend voelde ik sympathie voor die dappere dorpsbewoners die het gebouw wilden behouden en toekomstbestendig maken, maar ik voelde mij er ook ongemakkelijk bij.

Nog geen dag later kwam op een verjaardagsvisite ter sprake dat de kerkelijke gemeente in een naburig dorp niet meer langer kan voortbestaan.

Nu had ik die gemeente als behoorlijk vitaal ingeschat maar de werkelijkheid bleek anders. Directe betrokkenen gaven berustend aan: ‘Nou ja, het is niet anders…’ Opnieuw voelde ik mij er ongemakkelijk bij. De zondag daarop mocht ik voorgaan in een prachtig kerkgebouw. Een grote lichte ruimte en heel veel plaatsen waren bezet. De ontvangst was hartelijk met veel welwillende mensen. Echt iets om blij van te worden. Toen ik nog eens goed keek waren er geen kinderen, geen jongeren, geen dertigers of veertigers alleen maar zestigplussers. Opnieuw voelde ik mij ongemakkelijk.

‘Oei, hoe moet dit verder…?’ Nee, nieuw is het niet. We kennen de rapporten en de prognoses al heel lang. Dat ze waar blijken te zijn, gaan we steeds meer voelen. We proberen er positief en met geestkracht op te reageren: ‘Krimp zonder kramp’ en meer van dat soort uitspraken. Maar ik voel me er ongemakkelijk bij vanwege de krimp én de kramp.

Hoe houden wij het als vrijwilligers en beroepskrachten vol? Als ik dit schrijf hebben we het Inspiratiefestival op Terschelling juist gedurende een heel weekend gevierd. Met ruim 900 mensen waren we op zoek naar inspiratie en motivatie, verbinding, verdieping en vernieuwing. We probeerden elkaar een hart onder de riem te steken: gewoon door er te zijn en te delen. Op zondagmorgen waren alle eilandkerken overvol. Sommigen konden niet meer naar binnen. Iemand die geen plek meer had zei: ‘Heerlijk, dit noem ik omgekeerde inspiratie’. Zo blij dat de kerken weer eens overladen vol en we met velen waren.

Het volgende Ouderlingenblad is een themanummer. Het gaat over: Waarom ik blijf?! Juist het antwoord op die vraag is belangrijk om te delen. Wát de toekomst brengen moge?

We wensen elkaar aan het begin van dit nieuwe jaar: heil & zegen!