We kennen er allemaal wel één of meer, van die bevlogen mensen die vol enthousiasme ‘ervoor gaan’. In de kerk, in onze gemeenten of omgeving zetten ze zich in voor de/een goede zaak. Deze keer wordt Willem in het licht gezet, een ‘bevlogen mens’ die het liefst stil en bescheiden z’n taak doet, maar o zo onmisbaar is…

Geloof en kerklid zijn, gaan meestal samen op, maar niet altijd. Wie niet meer gelooft, zegt z’n lidmaatschap op. Maar niét geloven en tóch lid zijn en blijven…? Of: geen lid (meer) zijn, maar wél zeggen te geloven…? Hoe loopt het in een gesprek als zulke gedachten en wensen aan de orde komen?

Op de muur van de kerk, vlakbij de ingang, hangt zo’n mooi transparant bordje: ‘Wij zijn een Groene Kerk’. Binnen staat er meestal een ingerichte tafel met spullen van de Groene Kerk.

Op een vrije avond viel ik middenin een documentaire. Het ging over de kerk op een dorp. De kerk als gebouw staat fier in het midden. Maar het gebouw staat leeg. De kerkelijke gemeente bestaat niet meer. De dorpsbewoners maken zich nu samen sterk voor het behoud van het gebouw als een culturele ontmoetingsplek voor de dorpsgemeenschap om verhalen te delen.

In onze serie ‘Ouderlingenblad de geschiedenis door’ deze keer weer een concreet en praktisch verhaal. Is het secretariaat niet ‘de spin in het web’…?

Alles wordt duur en duurder. Tijdens de kerkenraadsvergadering wordt er opgemerkt dat er tegenwoordig wel een heel miserabel bosje bloemen op de liturgietafel staat. ‘… maar de prijs is het dubbele van wat het was’, bromt de penningmeester. Iemand die de bloemen had weggebracht liet weten zich met zo’n bosje bloemen wel wat ‘verlegen’ te voelen. Er valt een stilte en we kijken elkaar es even aan.

Etiquette rondom een rouwstoet

Heerlijk, de versoepelingen in de maatregelen. Alles mag weer open en nu maar hopen dat het goed gaat. Op het eiland zijn we, als ik dit (in maart) schrijf, druk bezig om alles weer op orde te krijgen… voor als het seizoen straks begint. Noem het de elk jaar terugkerende grote voorjaarsschoonmaak.

Een nieuw jaar ligt voor ons. Ik laat de kaartjes met alle goede wensen nog even hangen. Fijn om ze zo nog weer te kunnen lezen, het contact te voelen, het handschrift te herkennen. De goede wensen en brieven spiegelen iets van het contact en de droom van verlangen en verbinding die tussen mensen leeft.