‘Jutten’ op het kerkelijk erf, dat doen we in deze column. Deze keer nodig ik u uit om hetzelfde te doen, maar dan letterlijk op ons eiland.

Intussen zijn de voorbereidingen voor de 5e editie van het Inspiratiefestival in volle gang. Het festival is bedoeld voor alle vrijwilligers in onze kerken. Misschien hebt u zich al ingeschreven of komt u met een hele groep gemeenteleden naar het eiland aan de overkant om u te laten inspireren?

Het is september als ik deze bijdrage schrijf, al komt dit jutgoed pas in het novembernummer van ons blad. Maar ik schrijf vanuit wat ik nu voel en de beleving of de ervaring is ook in het najaar nog goed om te delen.

We kennen er allemaal wel één of meer, van die bevlogen mensen die vol enthousiasme ‘ervoor gaan’. In de kerk, in onze gemeenten of omgeving zetten ze zich in voor de/een goede zaak. Deze keer wordt Willem in het licht gezet, een ‘bevlogen mens’ die het liefst stil en bescheiden z’n taak doet, maar o zo onmisbaar is…

Geloof en kerklid zijn, gaan meestal samen op, maar niet altijd. Wie niet meer gelooft, zegt z’n lidmaatschap op. Maar niét geloven en tóch lid zijn en blijven…? Of: geen lid (meer) zijn, maar wél zeggen te geloven…? Hoe loopt het in een gesprek als zulke gedachten en wensen aan de orde komen?

Op de muur van de kerk, vlakbij de ingang, hangt zo’n mooi transparant bordje: ‘Wij zijn een Groene Kerk’. Binnen staat er meestal een ingerichte tafel met spullen van de Groene Kerk.

Op een vrije avond viel ik middenin een documentaire. Het ging over de kerk op een dorp. De kerk als gebouw staat fier in het midden. Maar het gebouw staat leeg. De kerkelijke gemeente bestaat niet meer. De dorpsbewoners maken zich nu samen sterk voor het behoud van het gebouw als een culturele ontmoetingsplek voor de dorpsgemeenschap om verhalen te delen.

In onze serie ‘Ouderlingenblad de geschiedenis door’ deze keer weer een concreet en praktisch verhaal. Is het secretariaat niet ‘de spin in het web’…?

Alles wordt duur en duurder. Tijdens de kerkenraadsvergadering wordt er opgemerkt dat er tegenwoordig wel een heel miserabel bosje bloemen op de liturgietafel staat. ‘… maar de prijs is het dubbele van wat het was’, bromt de penningmeester. Iemand die de bloemen had weggebracht liet weten zich met zo’n bosje bloemen wel wat ‘verlegen’ te voelen. Er valt een stilte en we kijken elkaar es even aan.