Help, ook de bloemen worden duur

Gejut

Alles wordt duur en duurder. Tijdens de kerkenraadsvergadering wordt er opgemerkt dat er tegenwoordig wel een heel miserabel bosje bloemen op de liturgietafel staat. ‘… maar de prijs is het dubbele van wat het was’, bromt de penningmeester. Iemand die de bloemen had weggebracht liet weten zich met zo’n bosje bloemen wel wat ‘verlegen’ te voelen. Er valt een stilte en we kijken elkaar es even aan.

Waaróm staan die bloemen daar op de liturgietafel en waaróm brengen we ze na afloop naar iemand toe? Het onderwerp maakt de tongen los. Beide vragen zijn natuurlijk niet moeilijk te beantwoorden.

Wij prijzen ons gelukkig met een actieve liturgiecommissie die zich tijdens bijzondere periodes in het kerkelijk jaar bekwaam toont in het vervaardigen van liturgische bloemstukken. Iemand oppert dat we misschien een permanent of een seizoensgebonden symbolisch bloemstuk zouden kunnen maken met materialen die we zo uit bos, duin of tuin kunnen plukken en wekelijks wat aan kunnen vullen of kunnen herschikken. Zo kleden we het liturgisch centrum aan en is er toch iets te zien. Bovendien zijn we zo ook nog eens duurzaam bezig als zijnde ‘een groene kerk’.

‘De bloemen van de zondag ’ zijn bedoeld als contactmoment, als groet en om met elkaar mee te leven. Zouden we daar wellicht iets anders en inderdaad ook iets goedkopers voor kunnen bedenken? De ideeën tuimelen over elkaar heen: een boekje, een mooie kaart met een tekst, een kaars, iets lekkers, iets geurends of enkel drie rozen als symbool van geloof, hoop en liefde of… ideeën te over zo blijkt wel.

Het mooie van bloemen is dat ze spreken zonder woorden. Eigenlijk geldt dat ook voor de andere ‘dingen’. Alles waar een ‘tekst’ in staat, kan al snel te stichtelijk worden of misschien zo overkomen. In dat geval zou je wel even goed moeten opletten aan wie je wat geeft. Je moet het ook iedere zondag kunnen volhouden.

Bovenal gaat het natuurlijk helemaal niet om wat je geeft, maar dat je er bent. Misschien alleen even door aan te bellen en iets namens de gemeenschap te geven, te delen als teken van meeleven. Misschien door echt even contact te hebben en over de drempel te komen en een kopje thee of koffie te blijven drinken. Alles is goed als het maar niet verwordt tot een klakkeloos gebaar. Oftewel, als het maar echt is, puur en goedbedoeld. Aandacht voor elkaar! Dat is het kostbaarste en dat hoeft niks te kosten. De voorzitter merkt tenslotte vrolijk op dat we als kerk in die zin gelukkig niet inflatiegevoelig zijn. Dat hopen we… wordt vervolgd.