Bert Alderliesten, ouderling – dirigent cantorij – preekvoorziener – organist

We kennen er allemaal wel één of meer, van die bevlogen mensen die vol enthousiasme ‘ervoor gaan’. In de kerk, in onze gemeente of omgeving zetten ze zich in voor de/een goede zaak. Hier maken we kennis met Bert, die van alles in de kerk gedaan heeft en doet, maar vooral ‘dienstbaar is in zijn orgelspel’.

Eigenlijk heeft Bert alle functies binnen de kerk wel korte of langere tijd vervuld. Van catecheet en scriba tot koster en het leiden van de dienst als er geen voorganger is. Vol enthousiasme pakt hij alles op. Dat hij als ‘meester’ voor de klas stond, werkte zeker mee en gaf hem de ervaring om voor groepen te staan en mensen ‘mee te krijgen’.

Dat Bert organist zou worden, zat er vroeger niet in. In plaats van orgel spelen werd het blokfluitles. En hoe mooi hij alle soorten fluiten ook kon laten klinken, de wens om achter het orgel te kruipen bleef en eenmaal getrouwd kwam er ruimte voor orgelles en het spelen tijdens de eredienst.

En nog steeds, Bert is bijna 80, speelt hij met grote regelmaat tijdens de eredienst op het orgel en is hij de kartrekker en dirigent van de cantorij. ‘Mensen meekrijgen’, dat is Bert’s doelstelling en drijfveer.

Het samen zingen in de eredienst, dat is wat verbindt

Het gaat bij Bert om de gemeente, om de gemeente al spelend mee te krijgen met zingen. Om met elkaar de lofzang gaande te houden. Het gaat niet om een zo mooi mogelijk orgelconcert, er gaat volgens hem vaak genoeg van alles mis tijdens het spelen, maar het gaat om de lofzang. Net zo goed als het plezier binnen de cantorij, ook al klinkt het af en toe niet perfect. Het samen zingen in de eredienst, dat is wat verbindt. En dat samen bezig zijn in de eredienst is wat maakt, dat Bert zoveel plezier beleeft aan zijn orgelspelen.

Voor hem is het heel anders om als organist betrokken te zijn tijdens de dienst. ‘Juist in de voorbereiding, bij het zoeken naar muziek, bij het lezen van de liedteksten, om te ontdekken hoe ik dat spelen wil, daar word ik geraakt. Die teksten raken mij. Tijdens de dienst is dit anders, dan is er soms minder tijd om mijzelf te laten raken, omdat ik dan in gedachten al aan het schakelen ben naar het volgende lied. Dan hoor ik lang niet alles wat er precies gezegd wordt. De voorganger is in veel kerken boven bij het orgel ook niet altijd goed te horen. Dat maakt dat ik de diensten anders ervaar.

Maar dat vind ik niet erg. Ik ben er dan, dienstbaar aan de gemeente, om de gemeente te begeleiden. En daar geniet ik van. Dat muziek zo een verbindende factor kan zijn in de gemeente en teksten kan laten spreken, en mensen kan meenemen.’