Boodschap na de kerk

Toen ik jong was, gingen we als gezin met de vouwwagen naar Frankrijk. Met zijn vieren achterin. Als het mij op de achterbank van de Opel Ascona te benauwd werd – ingeklemd tussen mijn zussen – mocht ik weleens voorin zitten. Samen met mijn moeder op de bijrijdersstoel. Of op de grond bij haar voeten. Het is nu moeilijk voor te stellen, maar je stond er niet bij stil of dat wel veilig was.

Na een lange en warme rit, met klapperende oren van de wind (want ja, geen airco aan boord) kwamen we aan in Zuid-Frankrijk. Na wat discussie over het plekje – in de zon of juist een beetje schaduw – werd de vouwwagen opengeklapt. Ik herinner me nog hoe het tentdoek rook. Heerlijk! En niet te vergeten, de geur van vers stokbrood en van het water van de Gironde.

Drie weken lang zon, zee, zwembad en af en toe een uitstapje. Eén tripje mocht niet ontbreken. Iedere zomer bezochten we Talmont-sur-Gironde. Een schilderachtig dorpje met een oude kerk, die al vele eeuwen uitkijkt over het water. In de straatjes groeiden de stokrozen in allerlei kleuren tegen de witte, stenen muren. Elk jaar ging er wat zaad van stokrozen mee naar huis. Ik denk dat nazaten van de stokrozen uit Talmont tot op de dag van vandaag opkomen in de tuin van mijn ouders.

Op zondag gingen we naar de kerk. Alleen ’s morgens, want ’s avonds was er geen dienst. Er was ook een rooms-katholieke kerk in Meschers-sur-Gironde, maar wij bezochten een klein protestants kerkje. Boven de ingang stond met grote letters: Eglise Reformée. Het mocht dan ‘gereformeerd’ heten, maar het was anders dan ik gewend was. Het was een kleine gemeenschap en het ging er wat losser aan toe dan thuis. Het beviel me wel, ook al verstond ik er niet veel van. Eén ding herkende ik al snel: het Onze Vader. Ik denk vanwege het ritme van de zinnen, die gezamenlijk werden uitgesproken. Je hoeft niet alles te verstaan, om toch te ervaren dat je samen kerk bent.

Wat me het meest is bijgebleven zijn de oudere dames in de kerk, met grote tassen. Die hadden ze niet bij zich om hun Bijbel of psalmboek in op te bergen. Nee, het waren boodschappentassen. Want na de zegen liepen ze linea recta naar de bakker of de slager. Dat was voor mij een bijzondere ontdekking. Ik realiseerde me: geloof en kerk zijn niet los te zien van de cultuur waarin je leeft.