Dan zal ik gaan

Gaan is soms een kwestie van geroepen worden. Iemand roept je en jij gaat erop in. Drie voorbeelden van mensen die dat deden.

Mensen roepen me, en ik ga

Kevin is ober. Hij doet het nu zo’n 2 jaar en hij vindt het geweldig. Voor hem is de ontmoeting met mensen de reden om dit werk te doen. In de bar komen mensen van allerlei slag en hij geniet van de grote diversiteit in de binnenstad van Rotterdam. Kevin komt zelf van de Zuid-Hollandse eilanden en daar is over het algemeen weinig te doen. De sfeer en de beweging van de stad, ook in de bar waar hij werkt, spreken hem erg aan.

‘Het leuke van ober zijn, is dat je voortdurend je ogen en je oren moet gebruiken. Je kijkt of je gasten het naar de zin hebben en of er geen leeg glas staat, want dat kan natuurlijk niet. En als een klant me aankijkt, of de hand opsteekt of me roept, dan ga ik erop af en maak contact.’ Je loopt behoorlijk wat af op een avond?

‘Ja, ik loop makkelijk 7000 stappen of zo: mensen roepen me en ik ga. Dat is soms best vermoeiend hoor, want je hebt best zware dienbladen bij je, maar dat geeft niks. Het is vooral het contact met die mensen dat mijn werk waardevol maakt. Als ze me nodig hebben, dan ga ik en sta voor ze klaar.

Bovendien hou ik zelf ook wel van een feestje, en om daaraan voor mijn klanten te kunnen bijdragen vind ik erg tof. De fooi is een mooie bijkomstigheid.’

Opgetekend door Remy Jacobs, geestelijk verzorger in het IJsselland ziekenhuis en redactielid van Open Deur.

Opgegroeid met zorgen voor

Marianne is 21 en werkt als leerling-verpleegkundige op de afdeling neurologie van een middelgroot ziekenhuis. Ze is altijd vrolijk en opgewekt, en geeft veel energie aan patiënten en hun naasten. Marianne is het derde kind uit een katholiek gezin met vier kinderen. Als kind al hield ze ervan om zustertje te spelen met haar twee broers en zus, waarbij alles zo getrouw mogelijk werd nagespeeld.

Ze vertelt: ‘Het was net een soort carnaval: je ging je verkleden, en dan wás je zuster; het voelde heel gewoon, alsof ik niet alleen kleding aantrok maar iets dat wezenlijk bij me past.’

Zorgen zag Marianne al van jongs af omdat haar moeder en een tante in de zorg werkten: de een als doktersassistente, de ander als anesthesieverpleegkundige. Dienstbaarheid en liefde voor je naaste waren gewone en belangrijke waarden in haar familie. ‘Door de voorbeelden van mijn moeder en tante, en door een speelse manier van opgroeien met zorgen voor mensen is bij mij het verlangen gegroeid om me in te zetten voor anderen in de zorg. Ik voel het echt ook als een roeping om dit te gaan doen. Het geeft zoveel energie en voldoening dat je er voor anderen kunt zijn op momenten dat ze zo kwetsbaar zijn; ik voelde me er echt toe opgeroepen en ik ben ervoor gegaan.’

Opgetekend door Remy Jacobs.

Soms roept iemand het juiste

Samen met vier getalenteerde collega’s werkte ik in 2016 aan een theaterproject op een asielzoekerscentrum. Een jaar lang speelden we maandelijks een feestelijke en interactieve voorstelling, met en voor een wisselende groep kinderen. De kinderen en hun ouders waren dankbaar. Ze hadden het ontzettend hard nodig om even bezig te zijn met verbeelding en plezier, iets anders dan het angstvallige wachten op een antwoord over hun procedure.

Tot we ineens geen kinderen meer zagen. De deal van de EU met Turkije zorgde ervoor dat kinderen en hun ouders vast kwamen te zitten in kampen in Griekenland. Het asielzoekerscentrum liep langzaam leeg.

Mijn collega’s en ik evalueerden de situatie: misschien moesten we maar stoppen? ‘Nee!’ riep een van ons. ‘Als de kinderen niet bij ons kunnen komen, moeten wij naar hen toe.’ En zo geschiedde.

Op Lesbos raakte het ons hoe schrijnend de situatie was. Zo waren we op een dag aan het schminken; ik had aandachtig een jongetje tot tijger omgetoverd. Meteen daarna zag ik hem met een gewassen gezicht opnieuw aansluiten in de rij. Het brak mijn hart: het was hem niet te doen om de schmink-creatie, hij wilde nog een keer de aandacht ervaren van het schminken zelf.

Vanaf 2018 voeren we met Changing Stories projecten uit in vluchtelingenkampen, krottenwijken en post-crisissituaties aan de Europese grenzen. Met het doel om kinderen een onbezorgd moment en regie te bieden binnen de chaos waarin zij opgroeien. Soms roept iemand het juiste en kan je niks anders doen dan antwoorden.

Linda van der Knaap is zakelijk leider van Changing Stories.