De Grinch en het kerstkind
Al sinds jaar en dag kijkt Irma Jansen rond kerst de speel film How the Grinch Stole Christmas. Er is iets dat haar raakt in dit verhaal. Maar wat?
How the Grinch Stole Christmas (2000) is een verfilming van het gelijknamige boek van de Amerikaanse kinderboekenschrijver Dr. Seuss (1904 – 1991) uit 1957. De Grinch is een groen, harig en nogal chagrijnig persoon die met zijn hond Max een eenzaam bestaan leidt Als kind is hij geadopteerd door twee liefdevolle oude dames maar vanwege zijn uiterlijk wordt hij erg gepest. Toen hij een kerst indruk wilde maken op een meisje en zich nogal ongelukkig had geschoren, lachte iedereen hem uit. Sindsdien haat hij Kerstmis en woont hij in een grot in een berg boven de stad Whoville.
Vele jaren later hoort een klein meisje, Cindy Lou, over zijn bestaan en besluit hem op te zoeken. Ze wil hem zelfs voordragen als ‘holiday-cheermeister’, een soort Prins Carnaval. Maar de Grinch wordt opnieuw vernederd, besluit alle kerstcadeaus te stelen en laat de kerstboom midden in het dorp affikken.
Maar als hij alle cadeaus van de berg wil laten vallen met Cindy Lou erbij, hoort hij in de verte het zingen van de Who’s in het dorp. En hij denkt (de film heeft een voice-over die het verhaal vertelt, in rijm, zoals in het boek):
Maybe Christmas doesn’t come from a store, maybe Christmas – perhaps – means a little bit more.
Als hij dat beseft, groeit het kleine hart van de Grinch: And what happened, then? Well, in Whoville they say – that the Grinch’s small heart grew three sizes that day.
De Grinch redt Cindy Lou, geeft alle cadeautjes terug en nodigt iedereen in de grot uit voor een groot feestmaal. Eind goed, al goed.
Bekering …
Waarom wil ik ieder jaar deze film kijken? Mijn (inmiddels volwassen) kinderen zijn helaas afgehaakt, dus zit ik in mijn eentje op de bank te genieten van dit geniale kerstverhaal. Wat is het toch dat mij zo raakt?
Ik ben zelf de Grinch die zich boos maakt over alle materialisme
Het is niet de moraal (ook aanwezig) dat Kerstmis over meer gaat dan enkel glitter en lichtjes, cadeaus en lekker eten. Het is, denk ik, de manier waarop dit verhaal verteld wordt, een ontroerende combinatie van humor en verdriet.
De Grinch is een heerlijk onaangepast persoon en wordt op een geweldige manier gespeeld door Jim Carey. Maar het is vooral dat naïeve meisje Cindy Lou dat laat zien hoe je zomaar hoopvolle en lieve gedachten kunt hebben, ook over negatieve mensen.
Zij hebben immers vaak een reden om boos te zijn of vol wrok – wat je, met liefde en geduld, kunt veranderen. Noem het maar bekering: hoe een verhard hart weer een hart van vlees kan worden.
Gaat dit over kerst? Ik ben zelf de Grinch die zich boos maakt over alle materialisme in deze wereld. Ik ben zelf die Grinch die zich druk maakt over alle onrecht en gehuichel in dit land. Ik ben zelf dat groene monster dat zich terug wil trekken van alles en iedereen in mijn eigen veilige grotje.
Maar er is een Kind gekomen dat op mijn deur klopt. Er is een Kind gekomen dat lacht om mijn negatieve gekkigheid. Er is een Kind dat me aankijkt en vraagt of ik van die berg af wil komen.
Naar de mensen toe – die er zo vaak een potje van maken maar die kerst nodig hebben om samen te komen, om lichtjes in het donker te ontsteken, om te zingen van vrede op aarde. Om samen te eten, ‘voor ieder van ons een plaats aan de tafel’ (Lied 388).
Ja, de Grinch, dat ben ik. En Cindy Lou – zij is voor mij het ultieme kerstkind. Het Kind dat gekomen is om te laten zien dat er altijd hoop is, en geloof, en liefde.
