De rietdekker

Op vrijdag 6 juni 2025 vond in de Jacobikerk in Utrecht de boekpresentatie plaats van het boek Waarom vragen we? van Erik Oevermans. Het gedicht: De rietdekker dat Willem Smit daar voordroeg is hieronder weergegeven.

De rietdekker

Er staat een dekker op het dak.
De zon blaakt hoog en alles geurt naar oogst.
Zijn denken vol van daden
en het landschap loom en schuldeloos.
De Lek, in de nabije verte, geeft een knikje,
en neemt zijn grootste zorgen mee.

Er staat een dekker op het dak.
Amper twintig, tactiel en springerig van geest.
Hij heeft een neusje voor literatuur,
voor nestgeur en het zwenken van de tureluur,
voor structuren wonderlijk vervlecht,
en het slepende verstrijken van het middaguur.

Er zwalkt een dekker over ’t dak.
‘t Is winter en al dagenlang werkt hij alleen.
Regen slaat zijn weten neer,
vragen rijzen hoog:
Wie ben ik en wat doe ik hier?
Zijn denken wordt een gesel
en zijn riet striemt als een roe.
Vragen, handig weggewerkt,hij dekt ze niet meer toe.

Er ligt een dekker op het dak.
Daas. Hij is getuimeld uit de tijd.
De Lek zingt een sirenenzang.
Hij drinkt van het daarginds.
Dronken vragen gaan als fuga’s
door de ijl geworden lucht,
en kaatsen op hem terug.
Donkere muziek trekt rond z’n nek
oneindige lussen.

Er ligt een dekker op het dak.
Zijn woorden zijn als stro
en hij herkauwt ze als een koe.
Melk is goed voor elk, zei moeder…
Hij loeit de angst van zijn gezicht.
Nog even malen en de uiterwaard
staat boordevol met hysop
en wit licht.

Er raast een dekker over ‘t dak.
Zijn vragen zijn nu vol brandgevaar.
Één vonk: een gat, een val …
en hij zakt door het vloertje van zijn vak.
En op die godverloren bodem –
lieve help, wat wacht hem daar?

Er zit een dekker in een rotanstoel.
Hij neemt en leest
en feest tussen de scherven van zijn ik.
Merk hoe hij de woorden wikt,
zie hoe hij zijn vragen schikt.

Kreeg hij wat hij vroeg?
Elk antwoord zou voorbarig zijn,
maar: Iets is hem genoeg.

Er klimt een dekker in de pen.
Blaise Pascal had gelijk: ik ben een denkend riet
gedragen door een bries.
Ik neem en lees,
ik wik en zwicht,
ik speel en feest,
tot ik als nieuw ben toegedekt.
Ik neem en lees,
ik wik en zwicht,
ik speel en feest,
tot ik als nieuw ben toegedekt.
Totdat ik ben herschikt.

Er landt een dekker op een dak
van denkend riet. Vertrouwd en vreemd,
onder de open hemel, woont hij –
terwijl het vragen met hem aanvang neemt.