De wonden van Jezus

Op de dag van zijn opstanding verschijnt Jezus in de avond aan zijn leerlingen. Thomas is er niet bij en kan het niet geloven. Hij wil eerst de wonden zien en voelen. Een week later verschijnt Jezus opnieuw. En Thomas ziet, voelt en gelooft.

Soms verlies je vrienden uit het oog. Maar als ze dan na vele jaren weer voor je staan, herken je ze vaak meteen. Ook al tellen de jaren mee. Soms zijn het de ogen die vertrouwd zijn, of de stem die klinkt als vanouds. En de gesprekken gaan door alsof ze nooit gestopt zijn.

Thomas heeft Jezus hooguit tien dagen niet gezien. Hij was er zeker bij in de tuin toen Jezus werd gevangengenomen. Misschien is hij ook wel op een afstand getuige geweest van de kruisiging. Waarom zou je anders later vragen naar de wonden in Jezus’ handen en zij? Maar was het niet voldoende geweest om Jezus na zijn opstanding gewoon te zien? Na tien dagen ben je zijn ogen echt niet vergeten, noch de stem die je zoveel heeft geleerd.

Littekens

Littekens vertellen een verhaal. Over een dom ongelukje in de keuken, een pijnlijke blindedarmontsteking, of over traumatisch oorlogsgeweld. Klein of groot, het tekent je leven. In meer of mindere mate heeft het je gevormd tot wie je nu bent. Geldt dan niet hetzelfde voor de wonden van Jezus?

Thomas wil de wonden van de spijkers zien en voelen en zijn hand leggen in de doorboorde zij van zijn Heer. De wonden van Jezus vertellen niet alleen een verhaal. Jezus ís zijn wonden. De Opgestane ís de Gekruisigde. Dat is de vertelkracht van de evangelist Johannes. Alleen zo herkent Thomas zijn Heer.

Opgestaan

De opstanding van Jezus is meer dan een geschiedenis van vallen en opstaan, van getekend zijn en veranderd verder gaan. De wonden van de Heer zijn tekenen. Opstanding vindt plaats waar je jezelf in liefde geeft. Waar je jezelf breekt en weet te delen. Dan sta je samen op in een nieuw bestaan, als nieuwe mensen. Op de eerste dag van Gods toekomst.

Johannes vertelt wel drie keer dat de joodse naam Thomas in het Grieks Didymus is. En dat betekent ‘tweeling’. Waarom die dwingende uitleg? Misschien dat de schrijver er niet zoveel mee bedoelt. Maar er zijn veel verhalen over tweelingen die zelfs op grote afstand elkaars pijn of verdriet ervaren. Misschien kunnen wij een beetje Thomas zijn: met Jezus sterven en met Hem opstaan. Dat zijn liefde herkenbaar wordt in ons breken.

[Het verhaal van Jezus die zijn wonden toont aan Thomas is te lezen in Johannes 20.]