Een Pinksterpreek verklaart wie Jezus is

‘Jezus is Heer’ is de centrale belijdenis van het Nieuwe Testament. Het is een geweldige bemoediging in een context waarin we ons vaak klein en machteloos voelen tussen allerlei machten die ons leven bepalen. Politieke machthebbers die koste wat kost hun invloedssfeer willen vergroten; economische systemen die het moeilijk maken om voor de zwakken en de aarde op te komen; persoonlijke verslavingen die ons gevangenhouden. Veel mensen in de marge van de maatschappij weten dat natuurlijk allang. Voor mijzelf hebben acht jaar in de Centraal Afrikaanse Republiek, één van de armste en onrustigste landen in Afrika, bijgedragen aan dat bewustzijn. Het is de laatste jaren versterkt door politieke ontwikkelingen in de Noord-Atlantische wereld waar ik me toch lang veiliger heb gevoeld.

Hebreeën 11 begint en eindigt met de mededeling dat er van oudsher mensen zijn geweest die om hun geloof geprezen worden (11,2.39). Daartussen wordt eerst een reeks mensen genoemd met een voorbeeld van hun geloof: Abel, Henoch, Noach, Abraham en Sara, Isaak, Jakob en Esau, Mozes, Rachab, Gideon en Barak, Simson en Jefta, David en Samuel. Daarna volgt nog een aantal groepen: profeten die leeuwen de muil toeklemden of vijandelijke legers op de vlucht deden slaan, vrouwen die hun doden terugkregen, martelaren en andere rondzwervende, mishandelde en vernederde geloofsgetuigen.

‘Niet voor schuren die niet duren gaaft Gij vruchtbaarheid, maar opdat op aarde, in uw goede gaarde, niemand honger lijdt’ (LB 718). We zongen het vrijwel ieder jaar in de oogstdienst. Hoewel enigszins stukgezongen is het nog steeds een adequate weergave van Lucas 12,13-21. Jezus waarschuwt voor hebzucht en het oppotten van bezit. Goederen verzamelen zal je niet helpen als je leven in het geding is. Maar erger nog: je ziel loopt gevaar als je alleen voor jezelf leeft en niet deelt met anderen.