Geestelijk verzorger

In dit nummer zijn drie portretjes opgenomen van mensen die professioneel werkzaam zijn in het pastoraat, namens de kerk, al dan niet in het ambt. Dit is de derde.

Predikant met bijzondere opdracht

Voor mijn werk als geestelijk verzorger in het Erasmus MC heb ik een zending vanuit de Protestantse Kerk. Predikant met bijzondere opdracht heet dat. En ik heb daarmee hetzelfde ambt als de predikant die in de gemeente staat: Dienaar des Woords. Maar wat betekent dat ambt in de context van een ziekenhuis, zorginstelling, gevangenis of het leger?

Jawel, het ambt maakt mij een echte dominee (vaak krijg ik die vraag). Maar wel eentje met een bijzondere opdracht dus, buiten de gemeente. Zoals je binnen het leger militairen hebt die speciale operaties uitvoeren. Achter de linies, waar anderen niet komen, in extreme omstandigheden. In mijn geval: in één van de hoogst technische ziekenhuizen van Nederland.

Extreme omstandigheden

‘Het Erasmus MC is een plek waar de wetenschappelijke kennis en mogelijkheden tot in de hemel reiken’, zeg ik wel eens, ‘met alle schaduwkanten en vragen die dat met zich meebrengt.’ Het is een plaats van hoop en (medische) wonderen. Maar ook een plaats van wanhoop en pijn, met een geur van zieke lichamen en van dood. Niets is er vanzelfsprekend, niets is er zeker. Ook God niet.

Achter de linies

In het Erasmus MC werk ik buiten de grenzen van de Protestantse Kerk. Ik mag er vanuit het ambt en namens de kerk zijn voor iedereen. Ook voor de ongelovige kraanmachinist die 14 meter naar beneden viel en nu toch in engelen gelooft. Of de christelijke dame die zoveel lijdt dat zij een euthanasietraject in wil gaan. Mensen kunnen met mij de dingen bespreken die zij normaal voor zich houden. Dat ik dan als predikant naar hen kan luisteren en hen kan begeleiden, zonder dat zij mij later weer tegen gaan komen, kan heel bevrijdend zijn.

Geroepen en gedragen om aanwezig te zijn

Ik voel me geroepen en ben namens de kerk opgeleid, getraind en gezonden om als dienaar des Woords aanwezig te kunnen zijn buiten de kerk. Te midden van ziekte, wanhoop, ongeloof, angst en pijn. Dat kan ik alleen doordat ik mij gedragen weet. En alleen omdat ik in het ambt niet namens mijzelf spreek als ik in al die duisternis praat over vertrouwen, hoop en liefde.