Het vijfde woord in contextueel pastoraal perspectief

Het verhaal van de bezetene in het land van de Gerasenen is een meeslepend verhaal. Net zoals de bezetene zich laat meeslepen door legio demonen, laten uitleggers zich meeslepen door historische weetjes, psychologiserende interpretaties en weinig zeggende parallellen. Wat moet je er ook anders over zeggen? Het Lucascommentaar van Creed verzuchtte al: ‘This is a strange story’.1 NBV21 zet er voorzichtig boven: ‘Naar de overkant van het meer.’ Wat gebeurt er toch in dit verhaal?

Vanaf de oorsprong klinkt Gods stem over schepping en geschiedenis van mensen (Ps. 29). Dit goddelijk spreken van wijsheid ervaren de eerste christenen in Jezus. Zoals regen neerdaalt uit de hemel en de aarde doordrenkt om daarna tot God terug te keren, zo is het ook met Jezus. In die beweging weet de gemeenschap rond Johannes zich opgenomen. Het laat hen opnieuw geboren worden als Gods kinderen, in een leven met eeuwigheidswaarde. Vanuit dit inzicht gaan ze in gesprek met hun joodse geloofsgenoten.

In de orthodoxe traditie is er een bijzondere verbinding tussen de Pinksterdag en het Loofhuttenfeest. De evangelielezing voor het Pinksterfeest is uit Johannes 7, de enige nieuwtestamentische verhalende passage die zich expliciet tijdens het Loofhuttenfeest afspeelt. We horen de woorden die Jezus sprak op de ‘laatste en grote dag’ van het feest, dus op hosianna rabba. Maar nu zijn ze uit de context van het grote najaarsfeest getransponeerd naar het begin van de zomer, voor het feest van de grote vervulling.