Mariann Budde – Durf moedig te zijn op beslissende momenten

Mariann Budde haalde wereldwijd de media door haar moedige confrontaties met president Trump en zijn beleid. Ze nam een standpunt in en wees openlijk op de tekortkomingen van zijn leiderschap. Budde is bisschop van het Episcopaalse bisdom Washington. Met een diepgaande betrokkenheid bij zowel kerkelijke als maatschappelijke kwesties heeft Budde haar leven gewijd aan het bevorderen van mededogen, gerechtigheid en gelijkheid. Ze is een voorvechter van inclusiviteit en streeft naar en samenleving waarin iedereen, ongeacht achtergrond of overtuiging, zich gewaardeerd voelt.

Durf moedig te zijn is een krachtig en inspirerend boek dat je uitdaagt om je angsten te trotseren en op te komen voor wat écht belangrijk is. Mariann Budde laat zien dat moed geen aangeboren talent is, maar een bewuste keuze die je elke dag opnieuw maakt. Of het nu gaat om je mening uiten, levenskeuzes maken of tegen de stroom in durven gaan – echte moed zit vaak in de kleine, dagelijkse beslissingen.

Met persoonlijke verhalen, prikkelende inzichten en voorbeelden uit de geschiedenis en popcultuur laat Budde zien hoe je de confrontatie aangaat zonder jezelf te verliezen. Dit boek biedt niet alleen inspiratie, maar ook praktische handvatten om authentiek en moedig te leven, ongeacht de uitdagingen die op je pad komen.

In haar woord vooraf schrijft ze over de gebeurtenissen die de aanleidingen vormden tot dit boek.

Moed is geen gave – Het is een keuze die elke dag opnieuw gemaakt moet worden

De aanleiding voor deze tweede editie van Durf moedig te zijn lijkt opvallend veel op de aanleiding voor het schrijven van het boek.

Mariann Budde laat zien dat moed geen aangeboren talent is, maar een bewuste keuze

Het is nooit mijn bedoeling of verlangen geweest om bekend te worden door woorden die ik heb gesproken tegen of over president Donald J. Trump. Als bisschop breng ik het grootste deel van mijn tijd door met mijn collega’s en de gemeenteleden die ik onder mijn hoede heb, ver uit het zicht van het publiek. Toch hebben alle christenen een publieke rol, want we beloven bij onze doop ‘te streven naar gerechtigheid en vrede, en de waardigheid van ieder mens te respecteren’.

Die rol is van bijzonder belang voor de mensen in de gemeenten die ik dien, gezien het feit dat onze kerk in de hoofdstad van de Verenigde Staten staat. De eerste gebeurtenis die van mij een publiek figuur maakte, vond plaats in de St. John’s Episcopal Church Lafayette Square, direct tegenover het Witte Huis. De tweede gebeurtenis vond plaats in de Washington National Cathedral, waar sinds de jaren dertig de inaugurele gebedsdienst voor de president wordt gehouden.

Tegenreactie

Ik schreef de eerste editie van Durf moedig te zijn nadat mijn reactie op president Trump die een bijbel vasthield voor een foto terwijl hij voor St. John’s Church stond, de hele wereld overging. Dit was in juni 2020, tijdens de onrustige dagen nadat een politieagent in Minneapolis George Floyd had vermoord. Dat had in het hele land protesten ontketend. Ik maakte bezwaar tegen het feit dat de president zich heilige symbolen – de Bijbel en de kerk zelf – had toegeëigend en tegen het bevel om honderden vreedzame demonstranten met geweld te verwijderen uit Lafayette Square Park om de weg vrij te maken voor het fotomoment van de president.

Ik moest preken over eenheid

Mijn doel met dit boek was niet om stil te staan bij dat ene beslissende moment, maar om het in een breder perspectief te plaatsen. Ieder leven kent vele beslissende momenten die ons leren hoe we moedig kunnen zijn.

Polarisering

Vijf jaar later, op 22 januari 2025, hield ik de preek tijdens een interreligieuze gebedsdienst voor de natie in Washington National Cathedral, de dag nadat Donald Trump naar het Witte Huis was teruggekeerd als onze zevenenveertigste president. Na een bijzonder kwetsende en polariserende verkiezingscampagne wilde de kathedraalgemeenschap gebeden om herstel opzenden en God vragen om hulp om ons land te verenigen. In de zomer voor de verkiezingen was aangekondigd dat de dienst, ongeacht wie de verkiezingen zou winnen, hetzelfde zou zijn en dat ik, als bisschop van het bisdom Washington, zou voorgaan.

De reacties op mijn woorden kwamen onmiddellijk, waren intens en weerspiegelden waar we als natie staan

Mijn opdracht was duidelijk en ik had ruim de tijd om me voor te bereiden. Ik moest preken over eenheid. Maar wat is eenheid en hoe kan die gerealiseerd worden? Als geestelijk leider stond ik voor een levensgroot dilemma: hoe kan ik spreken en bidden voor eenheid als we als natie actief de fundamenten ondermijnen waarop eenheid gebouwd is?

Vanuit politiek perspectief hebben president Trump en de Republikeinse Partij alle reden om aan te nemen dat ze een mandaat hebben om veranderingen door te voeren, nu ze de controle hebben gekregen over elke tak van de federale regering en een meerderheid van de stemgerechtigde Amerikanen hun steun hebben uitgesproken voor hun agenda. Tijdens de ceremonies rond de presidentiële inauguratie werd president Trump omringd door geestelijken die in hun gebeden hun dankbaarheid uitspraken voor het feit dat God ‘zijn leven had gered en hem met kracht en macht had doen opstaan’. In zijn inaugurele rede verklaarde de president zelf dat hij, toen hij tijdens de campagne een kogel van een moordenaar overleefde, ‘door God werd gered om Amerika weer groot te maken’. Hij eiste voor zichzelf de rol op van een vereniger en een vredestichter.

Orde herstellen

Ik koos ervoor te spreken over de noodzakelijke fundamenten van nationale eenheid, waaronder het respecteren van de onvervreemdbare waardigheid van ieder mens, over het spreken van de waarheid en over nederigheid die voortkomt uit zelfbewustzijn, en zo probeerde ik, zo respectvol als ik kon, aan de orde te stellen wat niet werd erkend: dat de groeiende cultuur van minachting vernederende, ontmenselijkende en vaak gewelddadige taal heeft genormaliseerd en de samenleving dreigt te vernietigen, niet alleen in ons land, maar over de hele wereld. Bovendien is er voor miljoenen mensen eenvoudigweg geen plek in deze visie, die in Amerika steeds dominanter wordt. Ik deed een beroep op de president om medelijden te hebben met de mensen in ons land die alle reden hadden om doodsbang te zijn.

De reacties op mijn woorden kwamen onmiddellijk, waren intens en weerspiegelden waar we als natie staan. Er was geen middenweg. Sommigen eisten boos een verontschuldiging en riepen op tot mijn ontslag of zelfs uitwijzing uit het land. Anderen uitten uitbundige dankbaarheid voor mijn moed. Velen beschreven de preek als profetisch, een moedig voorbeeld van het spreken van de waarheid tegen de macht.

Juiste woorden vinden

Hoewel de context onmiskenbaar politiek was, sprak ik als pastor vanuit mijn hart. Een van de belangrijkste dingen die wij als geestelijken leren, is dat er momenten zijn waarop het nodig is de spreekwoordelijke olifant in de kamer te benoemen, omwille van herstel. Bij begrafenissen bijvoorbeeld, waar de verleiding groot is om de overledene alleen maar lof toe te zwaaien, geeft een mild woord vanaf de kansel waarin de complexiteit van menselijke relaties wordt erkend, mensen de ruimte voor alle emoties, inclusief boosheid of onopgeloste schuldgevoelens. Ook op bruiloften, met alle druk die het samenbrengen van families met zich meebrengt, geeft een vriendelijk woord over de uitdagingen van de liefde ruimte voor acceptatie van de onvermijdelijke spanningen en angsten rondom een feestelijke gelegenheid.

Toen ik me voorbereidde om tijdens deze gebedsdienst te spreken, worstelde ik onder andere met de vraag hoe ik moest zeggen wat gezegd moest worden. Natuurlijk vroeg ik me af wat God ons op dit moment te zeggen zou kunnen hebben en zocht ik naar leiding in onze heilige teksten. Hoe kon ik een vriendelijke, maar duidelijke waarschuwing afgeven dat gebeden om eenheid niets betekenen als onze daden gebaseerd zijn op minachting voor degenen die een andere visie hebben op de wereld? En, net zo belangrijk, hoe kon ik diegenen die getypeerd worden met grove, denigrerende generalisaties vermenselijken en, met zo veel kalmte en respect als ik kon opbrengen, om mededogen smeken?

Beslissend moment

Hoewel de respons die ik kreeg uitzonderlijk was, was de preek vrij basaal: een poging om bijbelse waarheden toe te passen op dit specifieke moment, met geestelijke thema’s die niet verschillen van de thema’s die elke zondag in kerken over de hele wereld worden gepreekt. De belangrijkste reden waarom ik ervoor heb gekozen na 22 januari 2025 in de openbaarheid te blijven, is om te getuigen van een manier van christen-zijn die erkent dat alle mensen zijn geschapen naar het beeld van God en die ernaar streeft om Jezus’ weg van liefde, nederigheid en mededogen te volgen.

Hoewel de context onmiskenbaar politiek was, sprak ik als pastor vanuit mijn hart

Sommigen geloven dat de preek een beslissend moment was voor ons als volk, zowel in de Verenigde Staten als daarbuiten. Dat valt nog te bezien. Voor mij als christen is het nooit een optie de hoop op te geven. Ik durf te geloven dat God ons nooit zal opgeven en dat we met Gods hulp de uitdagingen die voor ons liggen aankunnen. Samen, met Gods hulp, kunnen we werken aan het goede in deze wereld. Samen, met Gods hulp, kunnen we leren moedig te zijn.