Meedansen

Een vrolijk meisje met twee staarten doet een dansje in de kerk. Dat lijkt niet iets wat elke zondag in deze kerk gebeurt, afgaande op de bijna afkeurende blikken van de overige kerkgangers. Op de eerste rij kijken een man en vrouw elkaar aan alsof ze zeggen: ‘Dit kán toch niet?!’ Anderen rekken hun hals om dit onverwacht vrolijke tafereel te kunnen bekijken. Nergens kan er een lachje van af.

De dominee lijkt als laatste door te hebben dat er iets gaande is onder zijn preekstoel. Hij moet zich over de rand heen trekken om de bron van aandacht van zijn toehoorders te kunnen zien. Bijna minzaam kijkt hij door zijn leesbrilletje naar het meisje in de rode trui, dat lichtvoetig in een lichtstraal danst. Zelfs de organist komt om het hoekje kijken. Alleen de jongen achter de banken blijft naar de dominee kijken.

Heel dit schilderij van realistisch en mild maatschappijkritisch schilder Marius van Dokkum straalt uit dat het dansje niet hoort in de kerk. En het meisje? Zij lijkt zich van geen kwaad bewust. Zij geeft gehoor aan de innerlijke roep om (juist?) in de kerk te dansen: op één been, de armen wijd, de handen in de lucht. Zullen we de volgende keer meedansen en vrolijk zijn in Gods huis?