Pelgrimeren naar de O.L. Vrouw ter Nood Gods in Bergharen

“Hoop lijkt op een ei, zegt kerkvader Augustinus. ‘Het is een ei en nog geen kip. En het is omhuld met een schaal. Omdat het bedekt is, kan het niet gezien worden. Laat er met geduld op worden gewacht, laat het warmte voelen om tot leven te komen’ (uit preek 55).”

We zijn in Nederland massaal aan de therapie geslagen. Niet alleen maken we veelvuldig gebruik van de geestelijke gezondheidszorg en nemen wachtlijsten toe. Ook talloze andere vormen van therapie hebben ons leven inmiddels veroverd: van supplementen tot zelfhulpboeken, truffeltrips, yoga, opstellingen, en ga zo maar door. Heling zoeken is hip. Maar wanneer zijn we zo ziek geworden? En wat zegt deze trend over onze existentiële conditie? Is therapie een nieuwe religie, en als dat zo is, waarom voldeed de ‘oude’ religie niet?

Er is iets eerlijks aan wanhoop. Ze laat niets heel van onze illusies, maar legt bloot wat we liever niet zien: hoe kwetsbaar we zijn, hoe weinig grip we werkelijk hebben. In tijden van oorlog, klimaatcrisis en morele uitputting klinkt het woord hoop bijna naïef. Alsof we onszelf voor de gek houden door te blijven geloven dat het goedkomt. Toch bestaat er een andere hoop – een hoop die de realiteit niet ontvlucht.