Recensie: De innerlijke mens, van André Louf
Bespreking van André Louf, De innerlijke mens. ‘Wie zich laat leiden door de Geest, zal gaandeweg gevoelig worden voor de zachte, innerlijke “zalving” door Jezus.’
Deze door Charles Wright verzorgde uitgave bevat een verzameling (deels niet eerder gepubliceerde) teksten van trappist André Louf (1929-2010) over innerlijkheid. De meeste teksten werden voor monniken en religieuzen geschreven, maar volgens Wright zijn ze bedoeld voor iedereen. Waarbij hij dan wel weer aantekent dat het met name gaat om ‘gedoopten’. Wat jammer is, want ook niet gedoopten zouden er mijns inziens veel baat bij kunnen hebben.
Volharden
Het geestelijk leven is voor Louf een reis, een af te leggen weg vol beweging. Op die weg wordt het hart vermorzeld. Dit oude beeld van de ‘diatribe tès kardias’ is Louf dierbaar, omdat het de grote verwarring en ontreddering weergeeft van de woestijn waar je doorheen moet gaan om te beseffen dat je op eigen kracht niets kunt en dus volkomen afhankelijk bent van God. Het komt er dan op aan te volharden in de impasse, en te blijven bidden. Want, als ‘Hij ons de weg verspert, wil Hij ons tonen dat Hij elders op ons wacht’. Dat gebed is al in ons werkzaam, we zijn ons er alleen vaak niet van bewust. Wie zich laat leiden door de Geest, zal gaandeweg gevoelig worden voor de zachte, innerlijke ‘zalving’ door Jezus waar de evangelist Johannes over spreekt (1 Johannes 2:27).
De kerk heeft geen nood aan managers, maar aan geestelijk begeleiders
Diepere vitale werkelijkheid
André Louf hecht veel waarde aan geestelijke begeleiding, waarin ook inzichten uit de ‘menswetenschappen’ zoals psychologie en psychotherapie worden meegenomen. Geestelijke begeleiding kan helpen bij het leren onderscheiden van Gods verlangen. De relatie tussen begeleider en begeleide is daarbij van essentieel belang. In die relatie is een ‘diepere vitale werkelijkheid aan het werk’ die de twee partners ‘in hun diepste kern, in hun essentie met elkaar verbindt’.
De geestelijke begeleidingsontmoeting is een onontbeerlijke plek voor het belijden van schuld, uiten van berouw en ondervinden van genezing en genade. De kerk heeft geen nood aan managers, maar aan geestelijk begeleiders. De crisis van de Kerk is een crisis van het innerlijk leven. Hervorming kan alleen maar van binnenuit komen. Uiteindelijk roept Louf op tot een terugkeer naar de bron waarvan we alles mogen verwachten: ‘Christus, Christus, Christus’, de laatste drie woorden voor zijn overlijden.
André Louf, De innerlijke mens. Christelijke spiritualiteit ervaren, Halewijn, Antwerpen, 2023.
