Midden in de Veertigdagentijd (zondag Laetare) lijkt het erop dat we even kunnen opademen met Jeremia. En dat terwijl zijn aankondigingen van onheil inderdaad zijn uitgekomen. Een deel van de bevolking is weggevoerd naar Babel. Maar dan krijgen ze een brief met woorden die uitnodigen een nieuwe blik te krijgen – juist daar.
In het midden van de Veertigdagentijd wordt er gevierd: tweemaal een plechtige en betekenisvolle maaltijd. Het wemelt van de verwijzingen naar andere bijbelgedeeltes. Keuze genoeg om aan te sluiten bij de belevingswereld van de eigen kerkgangers.
Het is opvallend dat David wordt gezalfd tot koning over Israël terwijl de andere gezalfde, koning Saul, nog leeft. Het gebeurt ook nog eens heimelijk. Terwijl Saul geen weet heeft van de zalving van David, is David niet op het koningschap uit. De reden voor het einde van Sauls koningschap is dan ook niet het menselijk handelen maar een goddelijk handelen.
