Vergaderopening: Er is toekomst – Openbaring 21:5

Kerntekst

‘Zie, Ik maak alle dingen nieuw.’
Openbaring 21:5

Schriftlezing

Openbaring 21:1-8

Uitleg

Het laatste boek van het Nieuwe Testament is voor alles geschreven ten behoeve van de toen nog zo jonge christelijke gemeente. De toekomst zag er voor de volgelingen van Jezus van Nazareth somber uit. En wat men in het bijzonder nodig had was: troost.

Dit boek, de Apocalyps, is vooral een troostboek voor de vervolgde en vernederde kerk. Dit hoofdstuk is een hoogtepunt, inderdaad ‘een openbaring!’ Het is de grote verrassing die nog uitstaat.

We noemen de schrijver veelal ‘de ziener op Patmos’. Maar hij is ook een ‘hoorder’. Zelfs valt hier de stem te horen van de Here God zelf. Horen en zien vergaan je, want het is zeer wonderlijk en niet te geloven.

Alles nieuw? Worden de verhoudingen dan ooit rechtgetrokken? Zal het inderdaad gebeuren dat niet de brutalen de halve wereld hebben, maar dat de zachtmoedigen de overwinning zullen behalen?

Dat zal geen (boven)menselijke prestatie zijn. De mens is tot zeer veel in staat, maar de voltooiing van het nieuwe leven is een goddelijke gave.

Dat zag Johannes dan ook: het nieuwe Jeruzalem daalde neer, het komt van de Here vandaan.

En hij hoorde de bevestiging: ‘Zie, Ik maak… nieuw!’

Overweging

Dit woord of misschien beter gezegd: deze visie slaat niet alleen op de grote verandering van de gang van zaken in de wereld, in de kosmos. Men mag het zich ook heel persoonlijk aantrekken. Het is niet verboden om het op mijzelf of op iemand anders toe te passen.

De toon waarin dit fragment uit de Apocalyps geschreven is, geeft daar ook alle aanleiding toe.

Hier wordt de Here der heerscharen getekend als Iemand die zijn hand uitsteekt naar zijn bedroefde kinderen. Hij zegt niet afstandelijk: droog je tranen nu maar.
Nee… Hij steekt zijn hand uit en droogt ze zelf.
Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen…
Als mensen in de avond van het leven, troosteloos omdat er zoveel wegvalt. En lichaam en geest vervalt. En alles spreekt ervan dat je dagen geteld zijn…
Hier de belofte te horen krijgen:
Je hebt je leven achter je, maar het leven komt nog.
Ja… dan adem je toch op?

Gebed

Vader in de hemel.
Wij mogen er toch wel van uitgaan dat U alle begrip hebt voor de stemming van mensen, van oude mensen en de dingen die voorbijgaan.
Dat we niet altijd blij gestemd zijn.
Want ja, weet U, het verval van krachten…
Maar wij danken U hartelijk dat U ertussen komt.
Met uw hooggestemde idealen.
Met uw beloften, die U in daden weet om te zetten.
Wij danken U voor de machtige troost die uw Zoon aan zijn vrienden doorgaf:
‘In het huis van mijn Vader zijn vele woningen… en daar is plaats voor jullie.’
Via de ziener op Patmos werd de hoopvolle toekomst alleen nog maar verder onderstreept.
We danken U voor het genadig vooruitzicht.
Dank U voor uw Woord en Geest.
Ze zorgen ervoor dat het licht is in de avond, dat de schaduwen wijken.
Amen.

Ter bezinning

Verantwoording

Jongen, ’k weet, de wereld vraagt zijn rechten,
maar de ziel laat zich niet blijvend knechten.
In de stilte wordt zij eerst bewust
en zij hijgt na breken, bouwen, strijden
wel eens naar de tijd van scheiden
en de eeuw’ge rust.

Als een man, na alles wat hij leerde,
ziet: het beste was het meest verkeerde,
’t is met zijn bravour dan spoedig uit.
Zijn blijmoedige fanfares tanen
tot een stille vox humana
Als een laatst besluit.

Jongen, ’k mocht mijn aandeel heftig leven,
’k moest manmoedig ied’re deugd bestreven,
halfweg stranden als een schip in nood…
’t Moet zo zijn en het voldoet een tijdlang,
maar in ’t eind lokt door de strijdzang
’t fluitje van de dood.

Ja, een mens raakt met zichzelf bedrogen.
Schulden door de tijd mij voorgewogen,
Delg ik niet met snaar of stem.
’k Schouw dan uit dit kamp van kleur’ge tenten
op de stad met fundamenten,
op Jeruzalem.

(Fedde Schurer, in: J.J. Buskes, Waarheid en leugen aan het ziekbed, Baarn 1964)