Zippora

Zeg pap, kun jij niet eens met hem praten… Ik maak me grote zorgen! Ik ben zo geschrokken, ik ken hem bijna niet terug.

Natuurlijk wist ik dat het zwaar zou zijn, de last die hij op zijn schouders had genomen, maar hier bezwijkt hij bijna onder. Dit houdt geen mens vol!

De man die ik kende toen ik trouwde, zo zacht, zo goed, wég is hij. Zwaar is nu zijn gang. Zijn zachtheid en zorg doen hem nu de das om!

Kijk dan zelf, pap, die mensen staan in de rij… Ze komen voor elk wissewasje naar hem toe; ze gebruiken hem als praatpaal en als zondebok. Geen moment rust wordt hem gelaten.

Toen we terugkwamen uit Midjan heeft hij geen tijd gehad – of tijd genomen – om mij, zijn eigen vrouw, te begroeten. Ik snap dat nog wel, voor mij is het ook niet het grootste probleem, maar ook voor onze jongens had hij geen aandacht…

Ik had ze natuurlijk verteld dat hij een tijd weg ging, zoals hij vroeger wel vaker een tijd weg was met de kudden. Hun papa moest een moeilijke opdracht doen, vertelde ik, misschien wel gevaarlijk. Daarom gingen we een poosje naar opa in de woestijn.

Leuk, spannend vonden ze het. Eerst al de tocht zelf, maar ook het verblijf bij jou, wat ze toch als hun thuis ervaren. Steeds heb ik ze verteld over het werk van hun vader, zo anders dan hij gewend was. Maar wat begrijpen ze daar nu helemaal van? Wie kon voorzien hoe dat zou gaan, het leiden van zo’n grote bevrijdingsoperatie?

Het was voor de jongens al een verrassing dat hun papa, die weinig spraakzame en rustige herder, in zijn jeugd een Egyptische prins was.

Ze gebruiken hem als praatpaal en als zondebok

Ik heb ze horen opscheppen tegen anderen in het dorp, zoals jongens nu eenmaal doen. Over hun opa, de priester (ze zijn trots op je, pap!), en over hun vader, die prins was geweest aan dat verre Egyptische hof.

Ze keken er steeds meer naar uit om hem weer te zien. Om te kijken of hij ánders was geworden, nu hij weer was teruggeweest aan het koningshof. Om zijn verhalen te horen. Wat hebben de jongens zich verheugd op het weerzien met hun vader!

Ze hebben natuurlijk wel wat opgevangen van de vreemde en uitzonderlijke gebeurtenissen in Egypte. Van het vertrek in de duistere nacht. Van de ontsnapping bij de zee, de ondergang van al die paardenwagens en ruiters. Ze hadden het wel zélf willen meemaken. In hun gedachten hangt de kracht van hun vader als een stralenkrans om hem heen…

Maar hun vader heeft geen tijd. Hij wordt opgeslorpt door al die mensen. Zijn familie, zijn broers en zussen noemt hij ze. Ben je mooi klaar mee … Kunnen die dan niet zélf nadenken? Hebben ze nooit geleerd om eigen beslissingen te nemen? Ik erger me groen en geel aan die onvolwassenheid.

Gemakkelijk is dat, als je al je problemen maar op het bordje van je leider neer hoeft te leggen. Zo werkt het toch niet in de wereld? En zijn broer kan toch ook wel wat doen?

Ach, wat klets ik, wat kun je anders verwachten? Het is een stelletje slaven. Ze hébben niet geleerd om zelf na te denken. Mijn man zal er nog een hele klus aan krijgen om ze dat bij te brengen. Op dit moment is het niet anders dan een zootje ongeregeld. Wat kun daar van verwachten?

Maar mijn man gaat eraan kapot. Ook zijn stotteren is weer erger geworden; we zijn nog maar net onderweg en hij is al zowat opgebrand. Dat breekt mijn hart!

Alle problemen op het bordje van de leider neerleggen

Kun jij niet eens met hem praten, pap? Zelf heb je als priester toch ook een systeem ingevoerd thuis? Bij ons gaat het toch ook anders, beter georganiseerd? Met jouw ervaring zou je hem wat kunnen geven. Richtlijnen waarmee hij zichzelf spaart en tóch recht doet aan de problemen van de mensen.

Lieve pap, ik ben zijn vrouw, naar mij zal hij niet willen luisteren. Praat jij alsjeblieft met hem, ter wille van hemzelf en ter wille van ons als gezin. Maar ook en vooral ter wille van zijn volk en zijn grote opdracht.

Dank je, pap, je bent een zegen!

Heleen Pasma

Met toestemming overgenomen uit: Een klankkast vol verhalen. Onverwachtse ontmoetingen. Narratio, Gorinchem 2011