Jij moet niks!

Bij Marcus 1,21-28

In Kafarnaum is het sabbat, de zevende dag van de week. Dan moet je rusten, staat in de Bijbel. Je mag niet te ver lopen. Je mag niks zwaars dragen. Je mag heel veel niet. Rabbi Ruben controleert dat bij de deur van de synagoge.

‘Zo, mevrouwtje, wat hebt u daar!’ vraagt hij streng.

‘Een lekkere honingdrank voor mijn moeder, die ziek is!’ zegt ze.

‘Veel te zwaar, mevrouwtje. Die zult u hier achter moeten laten!’ Hij neemt de kruik in beslag. ‘En u, meneer, hoe ver hebt u vandaag eigenlijk gelopen?’

‘Geen flauw idee,’ zegt de man.

Rabbi Ruben heeft niet eens door dat het Jezus is en blijft zeuren: ‘Maar u moet dat precies bijhouden, hoe ver u op de sabbat loopt.’

‘Moeten, moeten! Mogen zult u bedoelen. Mógen. Vandaag mógen we rusten en bijkomen,’ zegt Jezus en stapt met zijn vrienden gewoon over de drempel de synagoge in.

Binnen begint opeens een man te zingen, op een vreemd jankerig toontje:

Moeten, moeten, moeten, anders zal ik boeten.
Ik moet, ik moet, ik moet, en nooit is het goed.
Kwekkerde-kwekkerde-kwek, ik word helemaal gek!

De man trilt met zijn armen en benen en rolt met zijn ogen. De mensen schrikken en wijken uiteen in een grote kring. Alleen Jezus schrikt niet. Hij stapt de kring in, pakt de man bij zijn schouders en rammelt hem door elkaar. ‘Jij moet niks!’ schreeuwt Jezus in zijn oren.

Het is of de man wakker wordt. ‘Nee?’ vraagt hij slapjes. ‘Nee, je mág iets als je wilt en anders laat je het maar!’ zegt Jezus.

Er verschijnt een lachje op het gezicht van de man. ‘Mogen? Willen? Ik zou wel een slokje honingdrank willen!’

‘Zeg dat dan gelijk,’ zegt de mevrouw. Ze stapt op rabbi Ruben af en trekt hem de in beslag genomen kruik uit handen: ‘Hoort u het nou? Jezus zegt het zelf: Je moet niks.

Je mág!’ Ze geeft de man een slokje uit de kruik.

En kijk eens hoe hij daarvan opknapt.

Natuurlijk is het fijner om iets te mógen dan te móeten. Maar zijn er ook dingen die toch moeten, ook al heb je er soms geen zin in?

Wat doe je dan?

Bij Marcus 1:21-28