Stilte na de storm

Het zal vast te maken hebben gehad met mijn gevoel van veiligheid thuis dat ik als kind nooit bang was als het buiten stormde. Sterker nog, ik vond het juist spannend; zeker als het dan ook nog eens onweerde, die disco van de Heer. Naarmate ik ouder werd, kon ik me steeds meer voorstellen bij de gevaren van een storm, zoals omvallende bomen (wat dóén die dingen dan ook in de stad), wegwaaiende dakpannen en rukwinden in het algemeen.

Maar nog steeds vind ik niks mis met een storm. Hij is niet a priori slecht. Hij is een ontlading van opgebouwde spanning, net als ruzie of een oorlog, en zo’n spanningsopbouw hoort nu eenmaal bij elke vorm van dynamiek. Een storm is dus, net als de dood, een noodzakelijk onderdeel van het leven. Niets aan te doen, je kunt hem maar beter omhelzen. Daar komt bij dat een storm lekker opruimt.

Van die spreekwoordelijke stilte vóór de storm heb ik eigenlijk nooit iets gemerkt, het is voor een storm niet stiller dan anders. Maar van de stilte erna des te meer. Een schoongeveegde lucht, een schoongewaaid bos, en opluchting bij de bewoners. De wereld ziet er dan extra vredig uit en je kunt even rustig de tijd nemen om terug te blikken, de schade op te nemen en weer tot jezelf te komen.

Dat de profeet Elia God zag in die stilte ná de storm (en na vuur en een aardbeving) is dus niet zo gek. Vóór de storm ben je niet zo met Hem bezig, tijdens de storm wordt Hij juist aan het gezicht onttrokken door die rukwinden en pas na afloop komt Hij weer in beeld.

Slimmeriken kunnen opwerpen dat de stilte na de storm/ruzie/oorlog de stilte voor de volgende storm is, maar die vlieger gaat niet op: er moet eerst weer meteorologische of overdrachtelijke spanning opgebouwd worden voor het weer tot een ontlading komt. Onvermijdelijk en daarom ook iets waar we ons op kunnen voorbereiden, zodat de stormschade beperkt blijft. Op God vertrouwen is goed, een goede verzekering nemen is beter.