Als we vandaag over de opstanding der doden spreken, speelt Ezechiël 37,1-14 daarin een belangrijke rol, zowel in de joodse als in de christelijke traditie. De tekst staat tussen de profetie over het land dat zal bloeien als de tuin van Eden in afwachting van Israëls terugkeer (hoofdstuk 36) en de belofte dat Israël weer één volk zal worden (hoofdstuk 38).

Tussen de verkoop van Jozef en zijn avonturen in Egypte staat ineens het verhaal over Tamar en Juda. Juda had voorgesteld om Jozef te verkopen (Gen. 37,26-27). Een karavaan van Ismaëlieten kwam langs, en de broers haalden Jozef uit de put en verkochten hem aan de Ismaëlieten. Volgens Rasji (11e eeuw, Frankrijk) verkochten deze Jozef door aan Midjianieten, want in Genesis 37,36 staat dat Midjanieten Jozef in Egypte aan Potifar verkopen. Daardoor verliezen de broers ieder spoor en iedere hoop om hem ooit terug te vinden.

Zoals uit 2 Koningen 4 blijkt, heeft Elisa een nauwe band met een welgestelde vrouw uit Sunem. Zij maakt zelfs een eigen bovenvertrek voor hem, dat hij gebruikt als hij op zijn tochten langs Sunem komt. In 2 Koningen 8 komen we haar weer tegen.

Francine Klagsbrun schreef: ‘Ik zie in deze (…) vrouwen nog steeds wat ik als kind in hen zag: Ruths passiviteit, Naomi’s goedheid die de vorm aanneemt van leiding en controle over Ruth. Ruth dient Naomi graag, vrijwillig, ruimhartig, maar niettemin dient. Naomi domineert Ruth met zorg, diepe liefde, en een oog op Ruths interesses, maar niettemin domineert.’

De Israëlieten komen na veertig jaren woestijn bij het volgende grote keerpunt in hun leven. Bij Jesaja staan de mensen ook op een keerpunt.

Er lijkt geen leven meer te zijn in de tronk. De leider van het volk functioneert niet meer. In deze situatie plaatst Jesaja zijn laatste messiaanse lied. Anders dan in 9:6 wordt de naam van David niet meer genoemd. Jesaja neemt hier zelfs afstand van de heersende dynastie. In plaats van David wordt Isai genoemd. Het nieuwe dat zal komen, gaat achter het koningschap terug. Uit deze tronk ontstaat een nieuwe telg die niets met het koningschap te maken heeft.

De prille relatie tussen God en de Israëlieten gaat stuk wanneer zij het gouden kalf gieten en aanbidden. Veertig dagen en nachten waren voor hen genoeg om af te glijden in de wanhoop van identiteitsloosheid en totale verlatenheid. De eigenlijke ‘zonde’ is het dansen. Volgens Avivah Gottlieb Zornberg drukt het pulseren van de dans een onmetelijke behoefte uit om met een ander in ultieme harmonie te versmelten.

Elia is aan het begin van 1 Koningen 17 zomaar bij koning Achab komen binnenvallen om hem te verkondigen dat er twee jaar lang regen noch dauw zal vallen. Voor deze profetische uitspraak horen we geen opdrachtgeving van God of verklaring voor dit verschrikkelijke oordeel.

Het verhaal van de torenbouw van Babel staat na dat van de grote vloed en het noemen van de stambomen van de zonen van Noach. In Genesis 10 staat al drie keer dat zij zich verspreid hebben, ieder met zijn eigen taal, naar hun landen (10:5.20.32). Na de vloed vermenigvuldigden zich de zonen van Noach zo dat zij nu hele volkeren vormen en verstrooid over verschillende landen leven. En toch doet de Bijbel een stap terug en vertelt ons over het tot stand komen van verschillende talen en de angst voor verstrooiing