Menu

Basis

De gelukswandeling

Persoon die bellen aan het blazen is
(Beeld: Rudy and Peter Skitterians via Pixabay)

Fulco Timmers werd uitgenodigd om deel te nemen aan een gelukswandeling. Dat klinkt makkelijker dan het is – voor hem.

Ik ben een verbaal ingesteld persoon. Bij voorkeur communiceer ik door te luisteren en te praten. Bij ‘de comfortzone uit’ denk ik dus al snel aan situaties waarin verbale communicatie grotendeels of volledig uitgesloten is.

Vrees niet

In de opleiding tot predikant maakte ik dat mee toen we te gast waren bij de Van den Berghstichting. We werden als studenten gekoppeld aan bewoners met diverse vormen van beperking. Ik werd gekoppeld aan een mevrouw die vanwege haar dementie niet goed meer kon horen en praten. Wat nu gedaan?

In de evaluatie besprak ik dat dit me niet zozeer confronteerde met haar beperking, maar vooral met mijn eigen beperkte registers om iemand non-verbaal nabij te zijn. Ik heb veel bijgeleerd sinds die tijd, maar ik blijf voorkeur voor het woord houden.

Ik zag dan ook best op tegen een uitnodiging van een kennis om deel te nemen aan een zogeheten gelukswandeling. Hij organiseert deze wandelingen voor verpleegtehuizen. Met een groep vrijwilligers neemt hij bewoners mee naar buiten, om te wandelen en onderweg van alles te beleven. Soms vooraf bedacht, vaak wat hem ter plekke invalt. Hij organiseert deze activiteit omdat hij hoorde dat er bewoners zijn die zelden of soms nooit meer naar buiten gaan.

De man die ik begeleidde, vond het machtig

Sta op

We werden na een korte gezamenlijke introductie de afdelingen opgestuurd om daar mensen op te halen. Zonder lijstjes met namen. Maar met de instructie om gewoon de huiskamer binnen te lopen en te roepen dat iedereen vandaag als lot uit de loterij een gelukswandeling had gewonnen. Wie wilde mocht mee. Zo verzamelde zich voor het huis een bonte stoet van vrijwilligers en bewoners. Sommigen in rolstoelen, anderen op eigen kracht maar met een stok of rollator. Ik werd gekoppeld aan een man in een rolstoel. Praten kon hij niet meer goed, horen enigszins.

Vertel gewoon maar wat je ziet in de stad, was ons gezegd. En zo deed ook ik dat, aangespoord door het enthousiasme van onze reisleider. Hij stopte op plekken waarvan je eerst dacht: wat is hier te doen of te zien? En dan wees hij bijzondere details aan: een muurschildering die ook ik nog nooit eerder had gezien, of een gebeeldhouwd detail op een oude kerk.

Ga!

Halverwege veroorzaakten we een kleine opstopping op een van de loopbruggetjes over de singel, omdat we daar bellen gingen blazen. Ik hoefde me daar echter niet ongemakkelijk bij te voelen, want iedereen genoot mee van het plezier dat de bewoners hadden in het blazen van die kleurige zeepbellen.

Door ging het, tot bij het Centraal Station van Rotterdam. Daar zouden we vredesdrones lanceren: vrolijk gekleurde zweefvliegtuigjes van piepschuim, met daarop ook weer bellenblaas. De man die ik begeleidde, vond het machtig. Ik hielp hem een vliegtuig te gooien en ongemerkt maakten we op een totaal andere manier contact dan ik gewend was.

Mijn ongemak was gesmolten als sneeuw voor de zon (of als het softijsje dat we op de terugweg nog zouden eten). Overgebleven was de vreugde, ja inderdaad: het geluksgevoel, van alle deelnemers – bewoners en vrijwilligers gelijk. Dat kan er gebeuren als je je toch uit je comfortzone laat halen.

Fulco Timmers werkte onder meer als gemeentepredikant en programmaleider bij de PKN.


Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken