De verloren zoon
In gedichten van Sitor Situmorang
In 2004 werd de Indonesische dichter, schrijver en essayist Sitor Situmorang tachtig jaar. In Indonesië, maar ook in verschillende Europese landen, is Situmorang een fenomeen. Hij werd geboren op het eiland Samosir, in het Tobameer op Noord-Sumatra. Samosir hoort tot het stamgebied van de Bataks die sinds de komst van de Duitse zendeling Ludwig Ingwar Nommensen in 1862 in meerderheid christen zijn. Zijn moeder was een trouw kerklid; zijn vader, Ompu Babiat, zoon van de raja (vorst) van Lintong, stond gereserveerd tegenover het christendom en was veel meer de representant en behoeder van de prechristelijke stamtraditie. Aan het begin van de twintigste eeuw was hij als ‘generaal’ betrokken bij de strijd van de legendarische Batak-leider Singamangaraja XII tegen de Nederlandse kolonisator. Zowel de moeder als de vader, met hun respectieve levensvisies, spelen in het lyrische werk van Situmorang, en trouwens ook in verschillende verhalen, een rol.
Bloemlezingen van zijn gedichten en verschillende short stories werden vertaald in het Nederlands, Frans, Engels en Duits.1 In 1981 publiceerde hij een (voorlopige) autobiografie, die vooral zijn vroege levensjaren beschrijft en interpreteert. Ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag wordt in Indonesië gewerkt aan een heruitgave van zijn eerdere bundels poëzie alsmede aan een verzameling van verspreide gedichten; in ons land hoopt Kees Snoek een tweede anthologie van Situmorangs lyriek te publiceren.
