Op deze laatste zondag van het kerkelijk jaar gaat het vooral over die ‘grote dag van de Heer’ en wat er dan gebeurt. Natuurlijk moet de apocalyps ook op de kerkelijke agenda. Maar moet het jaar zo in mineur eindigen? Wat is vandaag het ‘goede nieuws’?

Deze preekschets van Hans Wachtmeester is geschreven voor de laatste zondag van het kerkelijk jaar, ‘Eeuwigheidszondag’ of ‘Christus Koning’. Veel kerken houden ‘Allerzielen’: herdenking van de overledenen van dit afgelopen kerkelijk jaar. Naast de eigen gemeenteleden kunnen leden ook overledenen gedenken en daarvoor een kaars aansteken, die niet bij de eigen gemeente hoorden. Psalm 121 staat centraal in de preekschets.

In de kerk delen wij vreugde en verdriet. Ook wanneer wij onze overledenen gedenken, vinden we kracht in de gemeenschap. We staan niet alleen, maar zien elkaar en dragen elkaar met liefde. Zoals de Eeuwige ons dat leert. Hoe we dat vorm geven in een eredienst en wanneer – dat kan per kerk verschillen.

1 en 2 november zijn in Polen bijzondere dagen. Families doorkruisen het land, verzamelen zich rond graven, ruimen op, steken kaarsen aan en leggen bloemen neer. Dit samen herdenken is niet alleen verbindend, maar ook helend.

Alle teksten van deze zondag zijn apocalyptisch getint. Ze tonen eindtijdvisioenen die iets onthullen van wat de mensheid te wachten staat. Als die voorbij zijn, zal er een definitieve eindstrijd komen tussen goed en kwaad, maar altijd met het uitzicht dat er uiteindelijk redding zal zijn en het goede zal worden beloond. ‘Beschaamd zullen zij staan, die zich beroemen op goden van niets,’ zo vat Psalmen 97:7 het samen. Hoe actueel voor onze tijd! De lezingen van vandaag stellen aan ieder van ons de vraag: Wat staat mij te doen?

Johan Lotterman schreef deze preekschets is geschreven voor Eeuwigheidszondag, de laatste zondag van het kerkelijk jaar. De zondag wordt ook genoemd: ‘Christus Koning’ of ‘gedachteniszondag’. Deze preekschets kan ook rond Allerheiligen worden gebruikt.

De schriftlezingen voor de viering van Allerheiligen waren al in zwang toen Paus Gregorius IV (ca. 840) 1 november invoerde als datum die voortaan overal in de kerk zou gelden voor dit toen al eeuwenoude feest. Door de eeuwen heen hebben ze bewezen een bron van troost en uitzicht te zijn voor de lijdende en strijdende kerk op aarde. Het rooster beveelt deze lezingen ook aan voor protestantse en lutherse gemeenten die op de laatste zondag van het kerkelijk jaar de overledenen gedenken.

De laatste zondag van het liturgisch jaar is er een in een reeks. Herfst en winter gaan in elkaar over, Voleinding en Toekomst (Advent) kussen elkaar. De Komende die verwacht wordt, is de Gekomene die gevierd wordt. De toekomst is al gaande, het einde voltooid onder ons. Waar de eeuwigheid wordt gevierd, is de eeuwigheid nu. Koning Christus is de Voleinder als wel de reeds lang op ons Toegekomene.

Het is een adembenemende vertelling van Paulus aan zijn medereizigers, als hij spreekt over de engel die bij hem kwam. Anders dan de overigen aan boord had hij zich in de benauwde ruimte in het stampende schip, met 276 mensen om zich heen, te ruste gelegd, enige privacy gecreëerd en toen kwam een engel. De anderen hebben hem niet opgemerkt. Nee, want engelen hebben geen lichaam en je ziet ze niet, behalve als ze speciaal voor jou komen en willen dat jij ze ziet.