Kerstpreken uit Noord-Afrika
De parvuli in het denken van Augustinus
De latere bisschop Augustinus (354-430) moet als jonge vader zijn kind Adeodatus intens hebben geobserveerd. Aan het begin van zijn Belijdenissen bekent hij ten overstaan van God dat hij niet weet vanwaar hij komt, maar dat belet hem niet om zijn reflectie op het sterfelijke leven te beginnen. Zijn beschouwing begint met een uiterst gedetailleerde beschrijving van zijn eerste ontwikkelingen als kind. Als bedachtzaam theoloog noemt Augustinus God als eerste oorzaak en de moeder en voedsters als tweede, bemiddelende oorzaak van ‘de vertroostingen van de melk der mensen’. Spreekt hij vervolgens echter over zijn lachen als baby ‘eerst in mijn slaap en daarna wakend’ en brengt hij het spartelen, schreeuwen en huilen van baby’s in herinnering als zij hun zin niet krijgen, dan wijkt de reflectie voor de weergave van een diepgevoelde herinnering aan zijn observatie van kleine kinderen, waartoe ongetwijfeld ook zijn zoon behoorde.
