Meer dan een ambacht

De Benedictijner monniken van de Abdij van Egmond maken in de eigen kaarsenmakerij unieke abdijkaarsen. In de abdijwinkel worden de kaarsen verkocht. Maar misschien wel net zo belangrijk: er is ruimte om op verhaal te komen.

Sinds 1951 is de kaarsenmakerij een begrip. Monniken moeten leven van het werk van hun handen, en kaarsen maken is een oud ambacht. In de jaren na de Tweede Wereldoorlog werden veel nieuwe kerken gebouwd, en daar opende zich een markt die voor de broeders gunstig was. In die jaren werden geen kaarsen verkocht bij de abdij zelf; via een vertegenwoordiger werd er geleverd aan parochies en kloosters.

Vrijwilligers

Die afzet is sterk gekrompen. Alleen naar grote paaskaarsen, ieder jaar nieuw versierd, is nog veel vraag, ook vanuit niet-katholieke zijde. Ook het aantal monniken dat bij de abdijkaarsen werkzaam is, verminderde heel sterk. Vijftig jaar geleden waren er uitsluitend broeders werkzaam; nu de communiteit klein is geworden, zijn alle krachten nodig binnen het klooster, en heeft nog maar een enkeling een functie bij de abdijkaarsen. Gelukkig zijn er naast enkele vaste medewerkers vele vrijwilligers die de winkel, boekenafdeling, en kaarsenmakerij draaiend houden, en zich inzetten om de sfeer van rust en bezinning op een ontspannen wijze te bewaren. Zowel de productie als de decoratie is voornamelijk in handen van enthousiaste vrijwilligers die zich hierin uitleven, en regelmatig een dagdeel doorbrengen in de productieafdeling of in de decoratieruimte. Vooral rond Kerstmis en Pasen is het een drukke tijd.

Ruimte voor gesprek

Ook blijft de vraag naar een andere groep kaarsen voor speciale gelegenheden: doopsel, eerste communie, huwelijk, jubileum of bijzondere gebeurtenis. Die kaarsen worden in de winkel besteld, een model wordt uitgezocht en de afbeelding en het opschrift worden besproken. Vaak worden daarbij persoonlijke verhalen verteld. Onze medewerkers nemen daar alle tijd voor. Het zijn dikwijls gesprekken die pastorale aandacht vragen.

De pastores in de parochie staan nogal eens onder werkdruk, en worden daarom ontzien, maar bij de abdijkaarsen in de winkel is ruimte voor een rustig gesprek. Daar bieden de medewerkers en vrijwilligers graag een luisterend oor. Natuurlijk kan dit niet in de tijd van topdrukte, maar door het jaar zijn er voldoende stille momenten. Mensen komen er ook met vragen over het geloof. Er is een enorme behoefte aan meer kennis, maar vooral aan ruimte voor gesprek, voor uitwisseling van ervaring. Zo kan een gesprekje licht brengen, het vuur brandend houden. Het blijft heel inspirerend om daaraan een bijdrage te mogen leveren.