Peter

Ik ken hem wel van andere activiteiten, een man van een jaar of 55. Laat ik hem Peter noemen. Ik zie hem aankomen. In plaats van te zwaaien vanuit de auto, blijf ik even wachten. En zo komen we, staande naast de auto, aan de praat.

Peter is samen met zijn jong volwassen zoon een aantal maanden geleden in het dorp komen wonen. Zijn zoon staat sinds die tijd bij ons in de gemeente ingeschreven, maar Peter zelf niet. Ik vraag ernaar, gewoon vanuit nieuwsgierigheid. Zo ontstaat er buiten bij de auto een heel gesprek. Over wat hij zoekt, over je thuis voelen. Met daarbij verhalen over zijn ouders met hun zeker weten en zijn eigen geloofsvragen. Als we zo in gesprek zijn, benoemt hij dat hij misschien toch wel weer ingeschreven wil worden. Want hij mist het vertrouwde van deel uitmaken van een gemeente ook.

Met alle liefde schrijf ik iedereen in, maar wij zijn een gemeente met veel grijze hoofden op zondag (niet allemaal, maar wel veel). In de directe omgeving zijn kerkgemeenschappen waar veel meer leeftijdsgenoten en leuke, verdiepende activiteiten zijn. Ik kan me voorstellen dat iemand van zijn leeftijd daar makkelijker aansluiting vindt.

Zijn wij wel de juiste gemeente voor hem? Dat is de vraag, die ik hardop stel met mijn eigen bedenkingen daarbij.

Maar ik blijk het verkeerd te hebben. Niet al die activiteiten en drukte zoekt hij, maar een plek waar hij zomaar eens binnen mag komen, zonder iets te moeten. Gewoon er zijn en mee vieren, zonder dat iedereen van alles van hem verwacht. En, heel belangrijk voor hem: zonder dat hij zich gelijk hoeft uit te spreken over zijn eigen geloof. Want dat is een zoektocht waar hij zelf nog niet uit is.

Later blijf ik over dit gesprek nadenken. Ik ging ervan uit dat Peter gezelligheid en reuring zou zoeken in een gemeente. Wij hebben weinig activiteiten en ook geen grootse en meeslepende diensten. Wij vieren in alle eenvoud, met een kleine groep mensen. Peter laat mij zien, dat ik dat meer waarderen mag! Eenvoud en rust mag ik soms zelf een beetje stil vinden, maar in eenvoud samen vieren, elkaar zien en saamhorigheid beleven, zijn onbetaalbaar kostbaar!

En dus niet alleen voor grijze hoofden, bedenk ik enigszins beschaamd. Iedere geloofsgemeenschap heeft zijn eigen kracht.