Persoonlijk vind ik de vraag naar het al of niet bestaan van engelen op zich niet zo relevant. Wat me meer interesseert is waar engelen voor staan, wat ze be-teken-en, waarom er blijkbaar zo’n aantrekkingskracht van uitgaat. Ik heb de indruk dat het concept beschermengelen een efficiënte bemiddeling is om het complexe theologische concept van voorzienigheid toegankelijk en begrijpelijk te maken voor veel mensen. Om die reden lijkt het me gerechtvaardigd voor theologen om na te denken over dit concept, het te verfijnen en uit te zuiveren.

De zon staat voor licht, en daarmee voor leven, warmte, groeikracht. Licht staat ook symbool voor goedheid en geluk. En iedere dag opnieuw overwint dat licht de duisternis, als de zon opgaat. Het is een wonder. Niet zo gek dat in veel religies de zon aanbeden wordt als een god.

Zonder de zon zou het leven op aarde niet mogelijk zijn. Van oudsher baseren volken over de hele wereld daarom legendes, mythen en goden op de zon. Een greep uit de bekendste verhalen.

Herademing-redacteur Marianne Vonkeman beschrijft de verschijningsvormen van de Hindoe-god Shiva. Hij ‘danst de dans van geluk, vol extase maar met een serene uitdrukking op het gezicht’. Vonkeman: ‘Dat is leven op het ritme van de kosmische dans van Shiva. Of: op het ritme van de Geest.’

De dialoog met gelovigen van andere godsdiensten heeft vaak geen prioriteit bij gemeentes die hun handen vol hebben aan het eigen werk. Toch liggen in deze tijd de kansen om de hoek.

Voor veel mensen is geloven dat engelen bestaan ongeveer hetzelfde als geloven in elfjes of feeën. Dat zijn sprookjesfiguren uit volksverhalen, ontsproten aan een levendige fantasie. Zo spelen engelen een rol in bijbelse verhalen, die lang geleden ontstaan zijn in een totaal andere cultuur. In ons denkraam passen ze nauwelijks meer. Tegenwoordig kom je, als het over engelen gaat, al snel terecht in de schimmige kringen van het spiritisme en het occultisme.

De belangrijkste theoloog van de Parijse emigré-denkers is Sergej Nikolajevitsj Boelgakov (1871-1944). Hij ruilde al gauw het christelijk geloof van zijn opvoeding voor het marxisme en studeerde en doceerde economie. Gaandeweg ervoer hij echter ook onvrede met zijn materialistisch wereldbeeld en keerde uiteindelijk terug naar de kerk.

Recensie van Alan Watts, Het taboe op weten wie je bent. Handboek bij het mysterie van het bestaan.

Ringo Meinhardt is een Sinto. In dit artikel neemt hij ons mee in het leven van zijn bevolkingsgroep. Binnen de Sinti-gemeenschap is men vaak huiverig om de openbaarheid op te zoeken. Velen leven het liefst in de verborgenheid. De vervolging in de Tweede Wereldoorlog heeft sterk aan die tendens bijgedragen. Om die reden staan er bij dit artikel geen foto’s waar mensen herkenbaar in beeld zijn. Anderzijds zijn er Sinti die juist naar buiten willen treden om begrip te kweken voor hun leefwijze bij de burgers.