Cloud no. 9

Barbara Zwaan beschrijft haar uitzinnige vreugde tijdens de huwelijksdag van haar zoon.

Wanneer was ik voor het laatst in de zevende hemel? Oftewel On cloud no.9, ‘volmaakt gelukkig’?

Dat weet ik meteen: tijdens het huwelijk van onze oudste zoon en zijn bruid, op 21 september jongstleden. Do you remember, 21st night of September? zingt Earth Wind & Fire, de band waarvan ik als 16-jarige puber mijn allereerste concert meemaakte in Ahoy. Over extase gesproken! Our souls we’re singin’, ook nu.

Ik straalde van oor tot oor

Aan die opperste vervoering ging wel wat vooraf. Een half jaar voor de grote dag maakte ik een wandelingetje met mijn zoon. Dat doen we wel vaker: even tussen de middag een visje eten op Scheveningen. Bijna thuis kwam het hoge woord eruit: ‘Wil jij ons trouwen, mam?’ Tja, hoe reageer je op zoiets? Vol emotie, vereerd, maar meteen daarna ook nieuwsgierig. Want hoe zou dat kunnen, ik als (schoon)moeder jullie in de echt verbinden? Dat klonk ineens wel heel ‘echt’.

Een officieel traject volgde. Als BABS – Bijzonder Ambtenaar van de Burgerlijke Stand – beloofde ik in de rechtszaal van Den Haag met een plechtige eed dat ik me aan de regels van de wet zou houden bij de voltrekking van het huwelijk, waarbij ik volmondig en bewust ‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig’ uitsprak. Tijdens dat betekenisvolle moment voelde ik in mij al een voorbode van de vreugde die een hoogtepunt zou bereiken tijdens de huwelijksceremonie zelf: ik straalde van oor tot oor.

Zaterdag 21 september was het dan zover: in de stilte van de vroege ochtend fietste ik richting de binnenstad, waar ik op de trouwlocatie een afspraak had met de ambtenaar van bijstand die mij mijn Haagse toga zou aanreiken. Het was een zachte, zonovergoten dag en vol verwachting klopte mijn moederhart. Want naast BABS was ik natuurlijk ook gewoon Barbara, die eenendertig jaar geleden deze inmiddels volwassen man op de wereld zette. Een bijzonder moment in de tijd, waarin verleden, heden en toekomst samenkwamen. Ik benoemde dat ook in mijn toespraak voor het bruidspaar en de aanwezige familie en vrienden: een huwelijk is een markering, een ‘ja’ zeggen tegen de alles omvattende Liefde die er was, is en zal zijn. Die mensen samenbindt, en geluk schenkt.

Dat geluk was uitzinnig

Dat geluk was, toen de trouwbeloften gedaan waren, uitzinnig. Een ontlading, bij mijn zoon en zijn vrouw – met ring! – en alle aanwezigen. ‘Gelukkiger kan ik niet zijn’, riep hij me later toe op de dansvloer. Love was chasin’ the clouds away, ook voor mij.

Nou ja, op één wolkje na dan: Cloud no. 9.