Droom en herinnering
Zomerherinneringen
Elke keer als ik over de A31 naar Zuid-Frankrijk rijd, kijk ik uit naar het verkeersbord met daarop ‘Taizé’. En dan herinner ik me, hoe ik als achttienjarige door mijn ouders op de trein werd gezet in Zuid-Frankrijk. Samen met mijn zus ging ik de laatste week van onze vakantie naar het klooster in Taizé. Een internationale oecumenische geloofsgemeenschap, waar al decennialang jongeren samenkomen om in gesprek te gaan over hun leven en geloof. In een tijd zonder internet was het voor ons een verrassing waar we terecht zouden komen. We kenden een paar ‘Taizéliederen’, maar hadden ons verder geen voorstelling kunnen maken van wat te verwachten viel.
Bij aankomst werden we overweldigd door de grootte van het terrein en de hoeveelheid jongeren. Nog steeds zijn dat er in de zomer wekelijks duizenden, die zich laten onderdompelen in een ritme van kerkdiensten, geloofsgesprekken en onderlinge ontmoeting.
Iedere jongere wordt ingedeeld in een internationale bijbelstudiegroep, waarmee je een week lang optrekt. Zo maakte ik kennis met Jolá. Ze kwam uit Polen en was Rooms-Katholiek. Urenlang konden we spreken over ons geloof, over de overeenkomsten én de verschillen. We ontdekten dat we dezelfde Bijbelteksten anders lazen, doordat onze opvoeding en cultuur een grote rol speelden. We gaven elkaar nieuwe inzichten en verwonderden ons over de rijkdom en veelkleurigheid van het geloof. Doordat er ook een jongere uit Australië in de groep zat, plus iemand uit Kenia en weer een ander uit Roemenië, waren tal van (geloofs) tradities en culturen vertegenwoordigd. En wat zo vaak niét lukt in de lokale kerk, lukte wel in Taizé: respectvol, nieuwsgierig en zonder oordeel ons geloof delen, samen bidden, zingen en brood en wijn delen.
Die week kocht ik in het winkeltje van de broeders van Taizé een kaart, genomen bij het oude klooster. Er stond zo’n typisch Frans muurtje op, van stenen die niet gemetseld, maar eeuwen geleden gestapeld zijn. Er groeiden stokrozen en klimop tegen het muurtje.
Die kaart verbeeldde wat ik had geleerd en ervaren: De stenen, dat zijn wij mensen. Niet gelijkvormig, maar allemaal verschillend. Niet in cement gegoten, maar steunend op elkaar, in verbinding elkaar vasthoudend.
De klimop is het symbool van trouw. Een altijd groene plant, die zich hecht. De stokroos is het symbool van de liefde. Van God voor ons allen.
De kaart heb ik niet meer, wel de herinnering en de inzichten, die ik koester en met me mee draag.
Drs. Erica Hoebe-de Waard is als gemeentepredikant verbonden aan de Protestantse Gemeente Leusden. Zij is lid van de redactie van Ouderlingenblad.
