Krachtige reisgenoten

Als je zelf soms even moeite hebt om op gang te komen, zijn reisgenoten die je een duwtje geven en om je heen komen staan, onontbeerlijk.

Ik wilde net beginnen met mijn gespreksgroep in de gevangenis van Nieuwegein, toen een gedetineerde vroeg of ik hem na afloop wilde zegenen. Hij ging namelijk morgen naar huis en kon naar eigen zeggen wel wat extra kracht gebruiken.

De vraag overviel me nogal. Het was mijn eerste gespreksgroep daar en ik had deze gedetineerde nog nooit gezien. Wat betekende deze zegen voor hem? En waar moest ik trouwens die andere gedetineerden laten? Ik werd geacht de mannen weer op hun afdelingen af te leveren en hoe moest ik dat logistiek allemaal doen dan?

‘Ze heeft er niet veel zin in vandaag’, zei een andere man. Voor onverholen feedback moet je in de bajes zijn. Ik besloot mijn bezwaren te delen. ‘Wat doe jij moeilijk, dominee! Gewoon een zegen, zo ingewikkeld kan het toch niet zijn?! Na afloop zetten we de stoelen aan de kant, jij geeft de zegen en klaar.’ Ik voelde mijn weerstand slinken, maar vroeg voor de zekerheid of de anderen dan even wilden wachten. ‘Je snapt het niet: iedereen staat eromheen! Alleen jij zegt de woorden!’

Niet zo moeilijk doen

Inmiddels begon ik me behoorlijk te schamen voor al mijn gesputter. Eigenlijk werd ik door hen redelijk hardhandig in mijn ambt gezet. Na afloop zegende ik de gedetineerde, die daarvoor op zijn knieën ging. De mannen stonden er aandachtig om heen en baden hardop het Onze Vader mee. Toen ik hen wegbracht naar hun cellen zei een van hen: ‘We helpen je wel, hoor. Als je tenminste niet meer zo moeilijk doet!’