Regiopredikant

In dit nummer zijn drie portretjes opgenomen van mensen die professioneel werkzaam zijn in het pastoraat, namens de kerk, al dan niet in het ambt. Dit is de tweede.

Sinds 1997 ben ik predikant in de Protestantse Kerk. Tot november 2022 heb ik als gemeentepredikant en interim gewerkt in dorpen op het Groningse en Friese platteland, toen ben ik interim-regiopredikant geworden, verbonden aan de classis Groningen-Drenthe. Het is mijn taak om, samen met de classis, gemeentes samen te brengen in regio’s, zodat het plaatselijke gemeentewerk vitaal blijft.

Verlangen

In mijn werk maak ik indringend mee hoe gemeentes kleiner worden en steeds meer moeite hebben om alle taken gedaan te krijgen. Tegelijk ontmoet ik overal waar ik kom mensen die houden van de kerk en enthousiast zijn over hun gemeente. Het verlangen om als gemeente iets te betekenen in het dorp is springlevend.

Dat verlangen deel ik; ik denk dat de christelijke traditie nog net zo actueel is als in de afgelopen eeuwen. In de kerk zijn mensen altijd blijven spreken over waardig leven, over respect voor de ander, liefde voor de naaste. Juist in de wereld van vandaag, in onze samenleving waar grofheid en onverdraagzaamheid steeds normaler worden gevonden, zijn die woorden actueler dan ooit, en moeten ze blijven klinken.

Minderheidspositie

We zullen onder ogen moeten zien dat de kerken een minderheidspositie hebben in onze samenleving. De grote organisatie die de kerk lange tijd is geweest, is voorbij. We moeten zoeken naar andere vormen van gemeente-zijn, waarin mensen de ruimte hebben om uiting te geven aan datgene wat geloof voor hen betekent. In mijn ambt van predikant zet ik mijn deskundigheid en creativiteit in voor die zoektocht. Ik werk met gemeentes aan manieren om het gemeentewerk zo te organiseren dat in de dorpen gevierd kan blijven worden, en dat de muziek, de taal en de rituelen van betekenis kunnen zijn voor mensen van vandaag.

Verantwoordelijkheid

Dat ik in het ambt sta, betekent voor mij dat ik in de traditie sta van mensen die eeuwenlang het geloof hebben voortgedragen, soms geholpen door de tijdgeest, maar vaak ook tegen de tijdgeest in. Ik voel het als mijn bijzondere verantwoordelijkheid om, samen met anderen, te zorgen dat er ruimte blijft voor de christelijke traditie met haar eigen geluid van verlangen naar gezamenlijkheid en barmhartigheid, van hoop op vrede.