Scherven lijmen

Omdat mijn moeder nogal ongeduldig was bij het afwassen, brak er bij ons thuis regelmatig een bord of kopje. Schoteltjes nooit trouwens, zodat daar altijd een overschot aan was. En omdat mijn vader een zuinig mens was (en zelfs een poos geabonneerd op de ‘Vrekkenkrant’) lijmde hij die scherven weer aan elkaar. Dat was uiteraard ook de chemicus in hem, die met grote interesse de werking van tweecomponentenlijm bestudeerde. Het aangelijmde oortje bleek vaak zelfs steviger vast te zitten dan het origineel.

Ik ben dus opgegroeid tussen borden, kopjes en dekschalen vol barsten en die waren me niet minder dierbaar dan de gave. Sterker nog, je zou in de geest van de Kleine Prins kunnen betogen dat een gelijmd kopje waar je aandacht aan hebt geschonken meer waard is dan het onaangetaste kopje waarvan er dertien in een dozijn gaan (althans: in een huis, tuin en keukenservies).

Omdat ik met de jaren door en door verhard ben geraakt, verloochen ik die wijsheid uit mijn jeugd. Als bij mij iets breekt gaat het weg. Voor mij geen tweecomponentenlijm en zelfs geen tiensecondelijm. En daarmee ben ik geloof ik wel een kind van mijn tijd, want dankzij Ikea en de Action is het relatief duur om het oude en beschadigde te behouden, alleen al door die kostbare tijd. Scherven horen thuis in de vuilnisbak.

Pottenbakken is zo oud als de mensheid en ook in onze kloken trechterbekerculturen, ook in de Griekse oudheid, ja ook bij de Romeinen vonden ze scherven blijkbaar niet de moeite van het lijmen waard. Toen hadden ze natuurlijk ook nog geen tweecomponentenlijm. De Grieken deden nog een poosje aan recycling, door hun scherven te gebruiken voor hun schervengerichten, maar verder belandden ze ook toen al op de vuilnisbelt.

Gek genoeg liggen veel van die scherven dan weer in onze musea, waar wij ze met heel veel zorg en liefde aan elkaar passen en uitstallen in vitrines. Blijkbaar is de ene scherf de andere niet. En blijkbaar hoeft een scherf niet altijd gelijmd te worden om toch zijn verhaal te vertellen.