Henriëtte Leurdijk, sociaal en betrokken

We kennen er allemaal wel één of meer, van die mensen die vol enthousiasme ‘ervoor gaan’. In de kerk, in onze gemeenten of omgeving zetten ze zich in voor de goede zaak. In deze vaste rubriek worden dit seizoen een paar van die ‘bevlogen mensen’ in het licht gezet.

‘Leuk dat je me belt, maar om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed of ik mezelf bevlogen zou noemen. Bij een bevlogen mens denk ik aan iemand die een roeping ervaart of iets belangrijk opoffert. Ik zet gewoon mijn talenten in voor de kerk, geniet van alle sociale contacten en haal daar voldoening uit.’

Het typeert Henriëtte (29). Ze is toegankelijk, initiatiefrijk, goedlachs en als je met haar praat, gaat het al snel over zaken die er echt toe doen.

Als tiener voelde Henriëtte zich niet meer thuis in de gemeente waar ze opgroeide. Gestimuleerd door haar ouders ging ze op zoek naar een andere plek. Het werd de protestantse wijkgemeente Mattheüs in Delft; een grote gemeente met veel tieners, twintigers en opgroeiende gezinnen. ‘Er waren een paar mensen die ik een beetje kende. Aansluiting zoeken was best spannend, de jeugd in de kerk zag eruit als één grote vriendengroep.’

Henriëtte sloot zich aan bij de jeugdvereniging, deed belijdenis. Er vormden zich mooie vriendschappen. ‘Jezelf inzetten helpt om je thuis te voelen in een gemeente. Dat maakt het gemakkelijk om mensen te leren kennen. Zeker in een grote, levendige gemeente is dat belangrijk.’

Tijdens haar studententijd woonde ze een tijd in Utrecht, om in 2019 weer terug te keren in Delft. Al snel werd ze actief als leiding van een tienerclub en fluitist in het muziekteam. Ook buiten de plaatselijke gemeente zet ze zich in als vrijwilliger. Bij HGJB scholierenweekenden is ze verantwoordelijk voor het leiden van het pastorale team. ‘Tieners laten je soms echt op een nieuwe manier naar het leven en geloof kijken. Hun soms ongepolijste idealisme verrijkt mijn geloofsleven. Het werk als vrijwilliger in de kerk, het inzetten van mijn talenten, geloofsgesprekken voeren en met mensen bidden, ervaar ik als een soort proeftuin voor het ‘gewone’ leven. Het leerde mij bijvoorbeeld om met meer zelfvertrouwen voor een groep te staan en om in mijn werk als muziektherapeut in de ouderenzorg open over mijn geloof te zijn.’

Als single zonder kinderen, hoort Henriëtte bij een minderheid in de gemeente, waar trouwen en een gezin vormen de norm lijkt te zijn. ‘Dat is soms ongemakkelijk. Het zou mooi zijn als de kerk een plek is waar meer diversiteit is. Tegelijkertijd denk ik dat gemeenschappen, zoals kerken, hard nodig zijn in onze samenleving. Plaatsen van ontmoeting, waar je van elkaar kunt leren en ontvangen. Plekken waar je de ander, God en God-in-de-ander ontmoet. Echt contact, waarin je ervaart dat God dwars door kwetsbaarheid heen aanwezig is. Daar word ik enthousiast van.’