Exorcisme, of het uitdrijven van het kwaad, lijkt iets uit een ver verleden. In films wordt het vaak sensationeel voorgesteld. Maar hoe realistisch is dat? Is het kwaad aan tijd onderhevig – verliest het zijn kracht naarmate mensen er niet meer in geloven? ‘De duivel is afgeschaft,’ meende Neely Kok. Totdat ze als protestants predikant mensen ontmoette die zich werkelijk in de greep van het kwaad voelden – en haar vroegen het uit te drijven. Een indringende ervaring die haar op onbekend terrein bracht, en die leidde tot deze handreiking over de duivel en exorcisme.

Gesprekssuggesties bij het juninummer van Open Deur, over ‘Vergeven’.

Vergeven is een zoektocht naar wat je te doen staat, en naar welke ruimte er is vanbinnen.

Het eerste gebed in de oecumenisch-protestantse kerkdienst is het drempelgebed. Er wordt schuld beleden en om vergeving gevraagd. Iemand omschreef dat ooit als ‘voeten vegen’ voor de ontmoeting met het heilige.

We worden opgeroepen om te vergeven. Is het niet voor de ander, dan wel voor onszelf. Maar wat als het niet lukt? Kun je dan wel verder, en hoe?

Jezus sloot niemand uit. Hij sprak met iedereen, zonder uitzondering. Hij leerde ons hoe vergeving eruit kan zien.

Vergeving is iets wat je moet krijgen. Acceptatie is iets wat je jezelf kunt geven.

Hoe leiden we een leven dat rechtdoet aan God, de ander en onszelf? Wat gebeurt er als we daarin onze grenzen, ons onvermogen kennen?  

Het Onze Vader is in de eerste plaats een gebed tot God. Maar in de tweede plaats worden wijzelf heel direct aangesproken, zeker waar het schuld en vergeving betreft. Het Onze Vader doet een beroep op ons als groep. Het gebed heet dan ook niet voor niets het Onze Vader.