Vol vreugde en blijdschap ontmoeten Elisabet en Maria elkaar in hun gezegende toestand. Het onverwachte van hun zwangerschap herinnert aan de ‘onvruchtbare’ aartsmoeders, aan de moeder van Simson en aan Hanna. De naam Maria verwijst naar de profetes Miriam, de zuster van Mozes. De naam Elisabet betekent ‘dochter van Elisa’. De zwangere vrouwen zwijgen niet, maar spreken profetische, revolutionaire woorden. Daarin komen de uittocht en Hanna’s loflied (1 Samuël 2:1-10), de dappere Jaël en de vernederde Lea aan het woord. Het bekende Magnificat keert alle bestaande machtsverhoudingen om.

Er zijn veel manieren waarop je een goede boodschap kunt brengen. ‘Op deze en andere wijze’ verkondigde Johannes de Doper het goede nieuws, zegt Lucas 3:18. ‘Deze wijze’, dat is door mensen aan te spreken als addergebroed, te zwaaien met de spreekwoordelijke bijl en te dreigen met onblusbaar vuur. Ook met een donderpreek kun je blijkbaar het evangelie verkondigen. De mensen liepen er volgens het verhaal massaal voor uit.

Neely Kok noemt zeven voorbeelden van ‘uit je dak gaan’: extase ervaren. Bij een hobby, eten, ontmoeten, muziek, seksualiteit, sport en kunst. Een Handreiking om zelf te ontdekken wat voor jou ‘extase’ is.

Al sinds eeuwen wordt op 25 december de geboorte van Jezus gevierd. Hoe is het Kerstfeest dan op de kerkelijke kalender gekomen?

Het is vaak gezegd dat het joodse volk destijds op herders neerkeek. Alsof zij onbetrouwbare, verachtelijke lieden waren. Daaraan kon een mooi motief verbonden worden: God stuurt zijn engelen in de Kerstnacht het eerst naar mensen die niet meetelden. Riemer Roukema gaat hier op op in.

Na de herbergzaamheid in de Bijbel nu de onherbergzaamheid in de samenleving van vandaag. Is het zo erg…? Waarom zou het bekende liedje van Claudia de Breij ons anders tot tranen toe ontroeren? Hoe gaan we met die onherbergzaamheid om? Of keren we die?

In dit themanummer vindt u drie portretjes van mensen die op een bijzondere plek namens de kerk ‘gastvrijheid verlenen’. Deze tweede komt uit Groningen.

Herbergzaamheid mag dan onze opdracht zijn, onze christenplicht zo u wilt, het zal ook duidelijk zijn dat we nou eenmaal niet alles kunnen. Herbergzaamheid heeft in de praktijk dus grenzen. Maar hoe dan? En waar blijft die opdracht dan? Een tegenstrijdigheid, een paradox is hier aan de orde.

Ja, gastvrijheid is een Bijbelse opdracht. De deur open zetten voor een gast, voor de vreemdeling. In ons kerkgebouw, bij onze activiteiten, weten we vaak niet óf en wié de vreemdelingen zijn. Zouden zij zich in ons midden thuis voelen? Zouden ze onze gastvrijheid opmerken? Probeer maar eens ‘als gast’ te luisteren en te kijken…