Kerken en gemeenten worden, relatief gezien, steeds ouder. We kunnen moeilijk kijken bij die constatering, maar ook proberen de zegeningen en mogelijkheden te ontdekken. ‘De ouder wordende gemeenschap durft in de spiegel te kijken en is bereid om ‘ja’ te zeggen tegen het ouder wordende gelaat.’

Als vergrijzing eenmaal op de agenda staat – niet als probleem maar als nuchtere constatering –, en als we met een diaconale blik de gezichten zien van de mensen om wie het gaat, dan rijst als vanzelf de vraag: “Wat nu?” Daarom nog een laatste deel van dit drieluik, gericht op de praktijk. Met aandachtspunten en aanbevelingen voor kerkelijke gemeenten, parochies en werkers in de kerk die met het thema aan de slag willen.

Het ‘grijze spiegelbeeld’ van de kerk vraagt om nuancering. Wie zijn eigenlijk ouderen? En wat is, in dit kader, de betekenis van diaconaat? Tot het verstaan en beantwoorden van de diaconale roeping behoort in ieder geval: recht doen aan de mensen die we ontmoeten – ouderen zo goed als jongeren, en anderen – in de kerk en daarbuiten.

Met hun grote bijdragen aan de kerk, zou je zeggen dat ouderen een krachtbron zijn voor de kerk. Toch komen we ‘vergrijzing’ zelden in positieve zin tegen in gesprek over en binnen de kerk. Maar gaat er daarmee niet te veel aandacht uit naar het voortbestaan van de kerk, in plaats van naar haar eigenlijke roeping?