Het is ‘pionieren’ als het gaat om het geloof doorgeven aan kinderen. ‘Nadenken daarover hebben we te weinig gedaan’, zegt Samuel (Sam) Goyvaerts, onderzoeker liturgie en sacramenten. ‘We hebben het uitbesteed aan school en de gemeenschap, we hebben verzuimd om ouders voldoende te ondersteunen in hoe je de rijkdom van tweeduizend jaar kerkgeschiedenis doorgeeft.’

Het is 1961, ergens in centraal Chili. De Duitse Wehrmacht-soldaat Paul Schäfer richt in de paradijselijke heuvels een leefgemeenschap op met de prachtige naam Sociedad Benefactora y Educacional Dignidad. In de jaren die volgen groeit Colonia Dignidad uit tot een nederzetting van driehonderd mensen, met twee landingsbanen, een school, een ziekenhuis, een restaurant en een energiecentrale. De bevolking bestaat overwegend uit Duitse immigranten en de voertaal is dan ook Duits. Paul is de ‘man van God’: naast oprichter is hij de religieuze leider van de gemeenschap.

Achter een gebouw van meer dan honderd jaar oud, en in de marge van het lawaai van de stad, bevindt zich onze tuin. Dat hofje ontleent zijn naam aan een groot denker: Hugo Grotius of Hugo de Groot. Het is een van de vele hofjes van gemeenschapsleven in Amsterdam. Deze tuin is niet alleen een echte plaats, maar kan ook dienen als metafoor. Sommige van de mensen die er leven zijn christen. Er zijn bijna honderd bewoners, maar twaalf van hen zoeken het gemeenschapsleven bewuster op. Deze twaalf kijken met andere ogen naar de tuin.

Hoe kan zending eruit zien in een wereld van ongelijkheid, uitsluiting en competitie? Leidt zending niet per definitie tot relaties van macht, waarin kennis, geld, en sociaaleconomische structuren de bepalende factor zijn? Of is het mogelijk dat gemeenschappen wereldwijd elkaar nodig hebben, om in een wederzijds delen van gaven en behoeften samen te ontdekken dat Gods toekomst zich realiseert in zwakte? En hoe ziet dat er dan uit?

Al vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn er tekenen zichtbaar van een opkomende evangelische beweging. We hoeven alleen maar te kijken naar Billy Graham, Corry ten Boom, Tommy Lee Osborn en vele anderen die de weg banen voor de groei die vanaf midden jaren zestig echt op gang komt. De groei van een beweging, evangelisch of niet, wordt altijd gefaciliteerd door de cultuur en de veranderingen in de cultuur waarin de beweging opkomt.

‘Soms heb je niet genoeg geld om alle boodschappen te kopen die je eigenlijk nodig hebt voor jou en je gezin.’ Zo begint een filmpje op de site van Voedselbanken Nederland – een vereniging waarvan 169 voedselbanken lid zijn. Hun slogan haalt de twee kanten van het fenomeen al bij elkaar: ‘Oog voor voedsel, hart voor mensen.’