Mensen met een handicap lijken haast als vanzelf in de marge van de samenleving te schuiven. Kijk meer naar hun capaciteiten in plaats van elkaar vast te pinnen of te stigmatiseren, zegt Johan Wesemann, zelf levend met de beperking van doofheid en onder andere actief in Zuid-Soedan voor de organisatie Light for the World.
‘De liefde van Christus dringt me, dat wil ik uitdragen, ook al lukt het niet altijd. Wie is de ander, wat beweegt hem, welke vragen heeft ze, welke concrete noden zijn er als het bijvoorbeeld om vluchtelingen gaat? Alles komt uit de geweldige genade van God. De roeping van de kerk is leven uit wat Hij geeft en dat delen met mensen die op je weg komen.’
Op de een of andere manier koppelen we ‘minderheid’ al snel aan ‘inferieur zijn’. Dat zal met de taal te maken hebben, met het woord ‘minder’. De meerderheid meent regelmatig dat zij het bij het rechte eind heeft. Misschien komt dat voort uit onze democratie waar de stem van de meerderheid bepaalt.
Mensen kunnen op veel manieren ‘in de marges’ leven. Dit tweeluik brengt twee kleine kerkgenootschappen in beeld in landen met een grote meerderheidskerk: de Grieks-Katholieke Kerk in het orthodoxe Roemenië en de protestantse Waldenzenen Methodistenkerk in het rooms-katholieke Italië.
Diverse katholieke religieuze instituten die in de buitenlandse missie hebben gewerkt, nodigen tegenwoordig leden uit andere continenten uit naar Nederland. De ideeën die de Nederlanders daarbij hebben, lopen niet altijd gelijk op met die van hun buitenlandse medebroeders. Wie bepaalt dan het beleid? De Societas Verbi Divini (SVD) ging het waagstuk aan. TussenRuimte in gesprek met de Indiase pater Avin Kunnekkadan, sinds 2016 overste van de NederlandsBelgische provincie van dit Gezelschap van het Goddelijke Woord.
Vrij recent viel een brochure van de Africa Inland Mission (AIM) bij ons op de mat met daarin de namen en de foto’s van alle AIMwerkers in Afrika. Een korte blik bevestigt wat al meer dan honderd jaar de praktijk is: de meerderheid van alle uitgezonden werkers in de zending is vrouw…
Als we in de zending spreken over marges, moet er ook ergens een centrum zijn. Specifieker, omdat we het over zending hebben: wat is eigenlijk het centrum van de kerk wereldwijd? Is het Rome, de liturgie, het Woord? – om enkele rooms-katholieke, orthodoxe en protestantse stereotypen te noemen. Of (het nieuwe) Jeruzalem?
Minister Blok heeft gekke dingen gezegd over de multiculturele samenleving. Dat Suriname ‘a failed state’ is bijvoorbeeld. En dat bewoners van cultureel diverse buurten ‘enorme overlast’ ervaren. Maar had hij niet ook een goed punt in zijn beschrijving van het hedendaagse Nederland?
Waarom is het zo moeilijk om de ‘gemarginaliseerden’ een plek te geven in onze missieopvattingen en in ons zendingsbeleid? Hoe komt het dat echt inclusief denken zo lastig is?
