God zien

Bij Lucas 1,39-45

Eens waren er mensen die God weleens wilden zien met hun blote ogen. Maar hoe ze ook keken en keken, God zagen ze niet. Misschien is God wel de zon, dachten ze, en ze keken in de zon, maar het werd zwart voor hun ogen en God zagen ze niet. Ze smeekten en baden of God zich wilde laten zien, maar niemand kreeg ooit God te zien. ‘God bestaat niet,’ zeiden ze tegen elkaar. ‘Er zijn zelfs mensen met een raket de lucht in gegaan, maar God is er niet.’

‘Wacht even,’ zei een vrouw. ‘Jullie denken verkeerd. Jullie willen God zien met je ogen, maar op die manier kun je God niet zien. God is te groot voor ons. Misschien moet God zich wat kleiner maken, zodat wij Hem wel kunnen zien.’ En ze vroeg: ‘God, maak Uzelf eens wat minder groot, zodat we U kunnen zien. Zodat we kunnen merken dat U er bent voor ons.’ Toen werd God een stukje brood, een kom fris water, een schuilhut tegen de regen, een schaduwrijke wolk, een vriendelijke buurvrouw, een klein kind.

‘Kijk,’ zei de vrouw, ‘jullie zien toch ook niet dat ik een kindje verwacht, en toch is het er. Uit de oude verhalen kunnen we God leren kennen als een verborgen God die toch heel dicht bij ons is. Die op een bijzondere manier een nieuw begin maakt, zoals ik hoop dat mijn kind een bijdrage zal leveren aan een betere wereld.’