Wat begon als een mooie sportieve wandeluitdaging, werd voor Jodien van Ark en haar man Martin Kemperman steeds meer een manier van leven. Gaandeweg werd het een innerlijke reis van overgave en vertrouwen.

Op een goede dag, ruim twintig jaar geleden, besloten we om vanuit ons huis in Doorn op weg te gaan naar Rome. Wandelend. Ieder jaar een stuk. We leefden toe naar onze vakantie waarin we weer drie weken verder konden lopen.
Met zo weinig mogelijk spullen in onze rugzak liepen we jaar na jaar door Nederland, Duitsland en Zwitserland. We gingen de Alpen over en kwamen na zeven jaar in Rome aan. Eenmaal daar, was de vraag: wat nu?

Het onderweg-zijn beviel ons zo goed dat we besloten door te lopen richting Jeruzalem. Geen idee of we dat zouden halen – het is dubbel zo ver als van Doorn naar Rome.
We deden er uiteindelijk nog veertien jaar over. Steeds begonnen we op de plek waar we het jaar ervoor gebleven waren, door Zuid-Italië, Noord-Griekenland, heel lang door Turkije en via Cyprus naar Israël en Palestina. In 2017 kwamen we aan bij de Tent of Nations, iets voorbij Jeruzalem.

Wandelaar? Toerist? Pelgrim?

We zijn als wandelaar begonnen, we hebben onderweg veel prachtige plaatsen bezocht en ons onder de toeristen begeven én we zijn ons steeds meer pelgrims gaan voelen. Niet zozeer omdat we naar een religieus einddoel liepen, maar omdat we ontvankelijk waren en onze ziel gevoed werd.
Pelgrims zijn op zoek naar het heilige. Wij vonden dat heilige onderweg, in de natuur, in de mensen, in de grote dankbaarheid dat we dit samen konden.
Onderweg vonden we veel plekken die ons spiritueel voedden. Een prachtig klein kerkje in ieder dorp in Italië, een kapelletje langs de weg in Griekenland, het geluid van de dorpsmoskee in Turkije die oproept tot gebed: het waren plekken en momenten om even stil te staan en te voelen hoe je opgenomen bent in de stroom van alle levende zielen die hun weg door het leven zoeken. Ook de natuur, de velden, de vergezichten, de vogels en de bloemen langs ons pad, ervoeren we als het loflied op de schepping en de Schepper.

Het omgaan met tegenslagen hoort hier ook bij. Fysieke ongemakken, dagenlange regenbuien, roekeloos verkeer, politieke spanningen: lastig en zorgelijk, maar ze zijn deel van de werkelijkheid.

Het doen met wat er is

Wat begon als een mooie sportieve (wandel)uitdaging, werd steeds meer een manier van leven. Het ritme van lopen-eten-slapen-lopen-eten-slapen voelde basaal en weldadig.
We gaven ons steeds meer over aan wat er op ons pad kwam, niet meer bezorgd over wat er mis kon gaan, maar open voor verrassingen. Die waren er vele. De gastvrijheid werd richting het oosten steeds groter. En ons vertrouwen groeide: we leerden het te doen met wat er op ons afkwam en durfden de gastvrijheid te ontvangen.
Ook verdwalen deden we niet meer, want iedere omweg is ook een weg, dus het hoorde er gewoon bij.

Gaandeweg werd het een innerlijke reis van overgave en vertrouwen, van het-doen-met-wat-er-is. Daardoor keken we ook anders om ons heen. De herder die ons de weg wees, de burgermeester van een klein Turks dorp die ons een slaapplaats aanbood, de vrouwen in het veld die hun lunch met ons deelden: zij waren de engelen die ons begeleidden.

Weigeren vijanden te zijn

En dan is daar de bestemming, na 21 jaar… We zochten een eindpunt dat paste bij onze weg. Dat werd niet Jeruzalem, maar een stukje verderop: een boerderij op een kleine heuvel ten zuiden van Betlehem, waar te midden van grote politieke spanningen een Palestijnse familie probeert om vrede uit te dragen, de Tent of Nations. ‘We weigeren vijanden te zijn’ is hun motto.
Nu we weer terug zijn in ons dagelijks leven merken we dat de wandeltocht ons anders in het leven gezet heeft: dankbaar en open voor wat komt. Zoals een pelgrim.