Scheur de hemel

Op de eettafel: liedboeken, de laptop. Onder de tafel spelen de kinderen helikoptertje. Ze vliegen door een tunnel – pas op, niet botsen! – ze lachen als ze elkaar bijna raken. Maar fysiek zullen we de komende weken niet ver reizen. We zitten weer in lockdown. Ik kijk naar buiten. Het is flink bewolkt. Toen, in het voorjaar, zette ik mijn laptop op de houten tafel in de tuin. Het was heet. We aten buiten. Het bos niet ver hiervandaan was een fijne picknickplek. Nu is die natuur nog veel dichterbij te vinden: naast de eettafel staat de kerstboom. Het ruikt in huis naar het bos. Maar de lampjes in de takken hebben niet dezelfde kracht als het zonlicht van dit voorjaar. Als de wolken nou eens open zouden scheuren? Het licht plotseling door de druppels breekt? Van die strálen licht als draden gesponnen vanuit de hemel naar de aarde.

Afdekken die scheuren

Scheurde u maar de hemel open om af te dalen! – noteert de schrijver van het boek Jesaja (Jes.63:19b) Wij associëren scheuren vaak allereerst met schade. We danken het gescheurde af of we willen het snel en perfect herstellen. Dat geldt voor de scheuren in onze kleren, maar ook voor de scheuren in ons hoofd, in ons hart. De scheur van overspannenheid, van de wanhoop om de coronapandemie, van rauw verlies nadat je echtgenoot overleed, de scheur van onzekerheid of je nog wel een baan kunt vinden. Je kunt je ver-scheurd voelen. Afdekken die scheuren, wil je dan misschien, verbergen de rafels. Liever zijn we heel en net en één.

Licht breekt door

Maar Jesaja hoopt juist op een scheur. Omdat door zo’n scheur ‘zomaar’ iets van Gods zichtbaar kan worden. God komt ongesluierd en onverwacht dichtbij. Licht breekt door. We leren door Jesaja’s woorden een nieuwe manier van kijken, waarin we de scheuren die we tegenkomen niet geschrokken afdekken maar er juist aandachtig bij stil staan. Waarin we durven leven met de scheuren. Scheuren die rauw zijn en pijnlijk en anders dan we hoopten maar waarin we soms Gods nabijheid veel helderder zien dan in onze gladgepoetste werkelijkheid.

Op de laptop zoek ik een opname van een lied. Misschien déze voor komende zondag? De speelgeluiden overstemmen het. Ze maken flarden van de muziek. Of heb ik nu juist in de kinderstemmen iets van God gehoord?

Ds. Anne-Meta Kobes-Gerritsen is predikant bij de Protestantse Gemeente Heerenveen