Boos? woest!

Al weken loop ik ertegenaan te hikken. Een column over boosheid. Maar ik ben nooit boos. Ik smijt niet met deuren, ik gooi geen borden op de vloer, ik schreeuw niet. Toegegeven: ik bijt wel eens van me af. Maar dat is gewoon gezonde zelfbescherming. Als ik het probleem voorleg aan mijn echtgenoot, lacht hij me nog net niet uit. ‘Jij nooit boos? Zonet liep je nog te foeteren op je dochter!’ Hij heeft gelijk. Ik trof haar muziekmap aan op mijn tafel. O, wat heb ik daar een hekel aan. Die tafel is míjn ruimte en daar dient zij geen sporen op achter te laten. Zeker niet als ze zelf allang op één oor ligt. En nu we het daar toch over hebben: waarom vraagt ze altijd – áltijd! – als ik het licht uitdoe nadat ik haar naar bed gebracht heb, of ze nog even mag lezen? Gék word ik daarvan!

Nu mijn woede gewekt is, komen er als vanzelf dingen omhoog die mijn bloed verder naar het kookpunt brengen. De computer die updates gaat uitvoeren als ik hem dringend nodig heb. Mijn werkgever die me weer met een tijdelijk contract afscheept. De punt van het potlood dat afbreekt. Dat ene boek dat ik zo graag wil lezen – en dat de bibliotheek dan niet hééft! Ja, ik ben er goed in hem weg te drukken, maar in mij lááit de woede. Nog even en niets of niemand deugt meer.

Vijftien eeuwen geleden waarschuwde Johannes Cassianus er al voor. Ban woede uit je hart, schrijft hij. ‘We kunnen niet ontvankelijk zijn voor het ware licht van de Geest, want, zo zegt de Schrift: ‘Mijn oog is door gramschap vertroebeld’ (Psalm 31:10).’ Zucht. Misschien moet ik die woorden eens ter harte nemen en het rode waas van mijn brillenglazen poetsen.

Marga Haas is the ologe en redactielid van Open Deur (zie www.margahaas.nl).