De Kerstgeschiedenis in de vroegste kerken
Het Edict van Milaan, de overeenkomst die in 313 gesloten werd door de beide keizers van het Romeinse rijk, Constantijn en Licinius, was de inleiding tot grote veranderingen op godsdienstig gebied, omdat hierin vrijheid van godsdienst toegestaan werd. In de nieuwe situatie die toen ontstond, kon het christendom zich in het openbare leven ontplooien, wat in de Romeins- Byzantijnse provincies Palaestina/Arabia (het gebied van het moderne Israël, de Palestijnse Autoriteit en Jordanië) zichtbaar is aan de vele kerkgebouwen, die er vanaf de 4e eeuw ontstonden en bij archeologische werkzaamheden ontdekt zijn.
In de voorafgaande tijd had zich al een georganiseerd kerkelijk leven ontwikkeld, zoals mag blijken uit gegevens bij vroegchristelijke auteurs en uit archeologische resten van enkele huiskerken uit het begin van de 4e eeuw. Echter, Constantijn zelf en zijn moeder, St. Helena, initieerden in het tweede kwart van de 4e eeuw de bouw van monumentale kerken in Palestina met het bouwen van vier grote kerken, waarvan de Heilige Grafkerk in Jeruzalem en de Geboortekerk in Bethlehem de bekendste zijn. Deze twee kerken hebben de vorm van een tweelingkerk; elk bestaan zij uit twee kerkruimtes: een basilica en een centraalbouw.
