Ik moest er tevreden mee zijn, maar kon dat helemaal nog niet…’
Mw. A. Nijland MA is als kerkelijk werker verbonden aan de Protestantse Gemeente Ulrum-Niekerk-Vierhuizen en als zzp’er op het gebied van jongeren-en opbouwwerk actief voor verschillende protestantse gemeenten in de provincie Groningen. Zij is lid van de redactie van Ouderlingenblad
Het waren altijd anderen geweest die kwakkelden met slechte nieren en genoodzaakt waren te dialyseren. Nu was ze zelf aan de beurt. Ook zij bleek dezelfde slechte nieren te hebben als sommigen van haar familieleden. Ze werkten nog maar voor 15%. Even was er de hoop dat dat zo bleef en dialyse kon worden uitgesteld, maar al gauw bleek dat de slechte werking doorzette. Haar hoofd raakte vol van alle dialyse-opties, voor-en nadelen werden tegen elkaar afgewogen: thuis of in het ziekenhuis? via de buik of via de arm? overdag of ’s nachts?
En toen stond ze daar samen met haar man op een feestje, een beetje afleiding te zoeken. Er kwam een stel naar hen toe, ze kende hen eigenlijk alleen van gedag zeggen. ‘We willen jou helpen, we willen een nier afstaan.’
Transplantatie
Eerder was al gekeken of haar man een nier kon doneren. Dat wilde hij graag, ook al wilde zij niet dat hij dat voor haar deed. Maar het had niet gekund. Hij had een andere bloedgroep. Ook waren er al gesprekken geweest om op de wachtlijst voor transplantatie te komen. Ondertussen was ze druk bezig met de voorbereiding op de dialyse.
Het onverwachte aanbod deed haar duizelen. De volgende dag gingen ze langs bij het stel. Waren ze serieus geweest? Had de feestroes geen invloed gehad? Nee, ze waren serieus. Ze stonden achter hun keuze, hadden er goed over nagedacht. Ze waren heel blij dat ze wat konden doen. Van het ene op het andere moment veranderde dit relatief onbekende stel in mensen die van grote invloed zouden kunnen zijn op haar toekomst, op haar gezondheid, op haar welzijn. ‘En ze zijn niet eens van de kerk’, grapte haar man nog.
Vragen en gevoelens
Ze moest ze voor eeuwig dankbaar zijn, en haar gezin met haar. Maar ze kon het niet. Haar hoofd kon het niet bijhouden. Het zat nog met de vraag of de gekozen dialyse-optie wel goed zou uitpakken en wanneer de operatie daarvoor dan plaats zou vinden. Nu kwamen daar vragen bij. Zou zij wel een match hebben met één van hen? En de aandoening die eveneens ontdekt was, dat ze snel ontstekingen kreeg, zou die geen roet in het eten kunnen gooien? Moest ze de dialyse-operatie nog wel ondergaan? En hoe moest ze reageren op het stel? Ze kon niet meer gewoon gedag zeggen, dat zou ondankbaar lijken. Vanaf nu moest ze heel enthousiast doen als ze hen zag. Maar ook weer niet te enthousiast, want de omgeving wist nog van niets. Het was haar teveel gevraagd. Ze wist het allemaal niet meer. Hoe ondankbaar het ook leek, ze kon het nog niet opbrengen.
Het gaat door!
Eerst moest ze de weg vervolgen die ze ingeslagen waren. Ze onderging de voorbereidende operatie op de dialyse. Dat zou dan in elk geval in werking kunnen worden gezet, ook als ze geen match bleek te hebben. En de ontstekingen moesten worden behandeld, daarvoor kreeg ze medicatie. Pas toen werd gekeken of ze dezelfde bloedgroep had als één van hen.
We zijn nu een maand verder en wat blijkt: er is een match. De ontstekingen zijn verminderd, de aandoening blijkt mee te vallen en de transplantatie kan worden gepland. En dan verschijnt er een glimlach op haar gezicht en klinkt er opluchting én dankbaarheid door in haar stem: ‘Het gaat door’. ■
