Wang – Because of Winn-Dixie

Alleen een kind brengt ons samen

Er zijn een aantal familiefilms met kinderen in de hoofdrol, die mij bij elke kijkbeurt weer verrassen door hun diepte en (religieuze) symboliek. Ik denk bijvoorbeeld aan het iconische Stand by me, aan de Narnia-films en aan minder bekende films als Ember City, Dead Poets Society en Bridges of Terabithia. Ook het vorig jaar uitgekomen Mijn bijzonder rare week met Tess hoort voor mij in dit rijtje. Soms zijn dit films die je vanuit je jeugd bijblijven en die je op volwassen leeftijd nog steeds raken.

Een heel onbekende familiefilm die mij altijd heeft verwonderd om het krachtige verhaal is Because of Winn-Dixie. De film gaat over de dochter van een alleenstaande dominee die door een verdwaalde hond vrienden in haar nieuwe woonplaats maakt. Wat de film vooral waardevol maakt zijn de paralellen met het verhaal van Jezus. Het is de eenzame Opal die met hulp van de hond Winn-Dixie de verloren gemeenschap opnieuw verenigt. De hond helpt haar om onbevooroordeeld naar mensen te kijken. Zo wordt zij een luisterend oor voor de mensen die nooit gehoord worden. En uiteindelijk zet dat haar en die mensen in actie.

Daarmee brengt zij in het slot van de film de outcasts van het dorp bij elkaar, als was zij Jezus die zijn discipelen verzamelt. Een laatste avondmaal met deze bijzondere mensen leidt tot een donkere lijdensnacht, die haar uiteindelijk terugbrengt bij haar vervreemde vader. In het mierzoete einde rest hun dan alleen nog maar om met zijn allen in lofzang uit te barsten. Opals eigenschappen – haar openheid, luisterende houding en naïeve initiatief – brengt mensen bij elkaar. Het is dit kind (in ons) dat ons naar buiten trekt, opnieuw leert luisteren en helpt onbevooroordeeld open te staan voor anderen.

Wayne Wang. Because of Winn-Dixie. Verenigde Staten, 2000. 106 minuten.